Kodeks postępowania cywilnego – pytania na aplikacje prawnicze z opracowaniem i orzecznictwem cz. II

Autor opracowania: Rafał Maciąg – radca prawny

Kodeks postępowania cywilnego – pytania na aplikacje prawnicze z opracowaniem i orzecznictwem cz. II

Pytania pochodzą z egzaminów wstępnych na aplikacje: notarialną (N) oraz komorniczą (K), które odbyły się 29.9.2018 r.

1. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, do właściwości sądów rejonowych należą sprawy:

A. o ochronę praw autorskich i pokrewnych,
B. o ustanowienie rozdzielności majątkowej między małżonkami,
C. o odszkodowanie z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 17 pkt 4 KPC)

Jak stanowi art. 16 KPC, sądy rejonowe rozpoznają wszystkie sprawy z wyjątkiem spraw, dla których zastrzeżona jest właściwość sądów okręgowych.

Do właściwości sądów okręgowych należą sprawy:
1) o prawa niemajątkowe i łącznie z nimi dochodzone roszczenia majątkowe oprócz spraw o ustalenie lub zaprzeczenie pochodzenia dziecka, o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa oraz o rozwiązanie przysposobienia;
2) o ochronę praw autorskich i pokrewnych, jak również dotyczących wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych oraz o ochronę innych praw na dobrach niematerialnych,
3) o roszczenia wynikające z Prawa prasowego;
4) o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych, oprócz spraw o alimenty, o naruszenie posiadania, o ustanowienie rozdzielności majątkowej między małżonkami, o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym oraz spraw rozpoznawanych w elektronicznym postępowaniu upominawczym;
4¹) o wydanie orzeczenia zastępującego uchwałę o podziale spółdzielni;
4²) o uchylenie, stwierdzenie nieważności albo o ustalenie nieistnienia uchwał organów osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną;
4³) o zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji;
4⁴) o odszkodowanie z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem;
4⁵) o roszczenia wynikające z naruszenia praw przysługujących na mocy przepisów o ochronie danych osobowych (art. 17 KPC).

2. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, powództwo o roszczenie ze stosunku najmu nieruchomości wytoczyć można:

A. wyłącznie przed sąd pierwszej instancji miejsca położenia nieruchomości,
B. wyłącznie przed sąd pierwszej instancji, w którego okręgu pozwany ma miejsce zamieszkania lub siedzibę,
C. bądź według przepisów o właściwości ogólnej, bądź przed sąd pierwszej instancji miejsca położenia nieruchomości.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 31 i 37 KPC)
Zgodnie z art. 31 KPC, powództwo w sprawach objętych przepisami oddziału pt. Właściwość przemienna wytoczyć można bądź według przepisów o właściwości ogólnej, bądź przed sąd oznaczony w przepisach art. 32-37¹ KPC. Jak stanowi art. 37 KPC, powództwo o roszczenie ze stosunku najmu lub dzierżawy nieruchomości wytoczyć można przed sąd miejsca położenia nieruchomości (art. 37 KPC).

Uchwała SN z 21.11.2006 r., III CZP 101/06, Legalis Nr 78827[1]:
„Nieprzytoczenie w pozwie okoliczności uzasadniających właściwość przemienną sądu nie uzasadnia zastosowania art. 130 § 1 KPC”.

3. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, w razie ustanowienia przez sąd adwokata na wniosek zgłoszony przed upływem terminu do wniesienia skargi kasacyjnej przez stronę, która prawidłowo zażądała doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem:
A. sąd doręcza stronie orzeczenie z uzasadnieniem, a termin do wniesienia skargi kasacyjnej biegnie od dnia doręczenia stronie orzeczenia z uzasadnieniem,
B. sąd doręcza stronie orzeczenie z uzasadnieniem, a termin do wniesienia skargi kasacyjnej biegnie od dnia zawiadomienia pełnomocnika przez właściwą okręgową radę adwokacką o ustanowieniu go pełnomocnikiem,
C. sąd doręcza ustanowionemu adwokatowi orzeczenie z uzasadnieniem z urzędu, a termin do wniesienia skargi kasacyjnej biegnie od dnia doręczenia temu pełnomocnikowi orzeczenia z uzasadnieniem.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 124 § 3 KPC)
Zgłoszenie wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, jak również wniesienie środka odwoławczego od odmowy ich ustanowienia nie wstrzymuje biegu toczącego się postępowania, chyba że chodzi o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego dla powoda na skutek wniosku zgłoszonego w pozwie lub przed wytoczeniem powództwa. Sąd może jednak wstrzymać rozpoznanie sprawy aż do prawomocnego rozstrzygnięcia wniosku i w związku z tym nie wyznaczać rozprawy, a wyznaczoną rozprawę odwołać lub odroczyć (art. 124 § 1 KPC). W razie ustanowienia adwokata lub radcy prawnego na wniosek zgłoszony przed upływem terminu do wniesienia zażalenia, dla którego sporządzenia ustawa wymaga zastępstwa prawnego przez adwokata lub radcę prawnego, sąd doręcza ustanowionemu adwokatowi lub radcy prawnemu odpis postanowienia z urzędu, a termin do wniesienia zażalenia na postanowienie biegnie od dnia jego doręczenia pełnomocnikowi. Jeżeli strona prawidłowo zażądała doręczenia postanowienia z uzasadnieniem, odpis postanowienia doręcza się pełnomocnikowi z uzasadnieniem (art. 124 § 2 KPC). W razie ustanowienia adwokata lub radcy prawnego na wniosek zgłoszony przed upływem terminu do wniesienia skargi kasacyjnej przez stronę, która prawidłowo zażądała doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem, sąd doręcza ustanowionemu adwokatowi lub radcy prawnemu orzeczenie z uzasadnieniem z urzędu, a termin do wniesienia skargi kasacyjnej biegnie od dnia doręczenia pełnomocnikowi orzeczenia z uzasadnieniem (art. 124 § 3 KPC). W razie oddalenia wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, zgłoszonego w przypadkach, o których mowa w § 2 lub § 3, termin do wniesienia środka zaskarżenia biegnie od dnia doręczenia stronie postanowienia, a jeżeli postanowienie zostało wydane na posiedzeniu jawnym – od dnia jego ogłoszenia. Jeżeli jednak strona wniosła zażalenie w przepisanym terminie, termin do złożenia środka zaskarżenia biegnie od dnia doręczenia stronie postanowienia oddalającego zażalenie, a jeżeli postanowienie sądu drugiej instancji zostało wydane na posiedzeniu jawnym – od dnia jego ogłoszenia (art. 124 § 4 KPC). Ponowny wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, oparty na tych samych okolicznościach, nie ma wpływu na bieg terminu do wniesienia środka zaskarżenia (art. 124 § 5 KPC).

Postanowienie SN z 13.4.2011 r., V CZ 14/11, Legalis Nr 429277:
„Artykuł  124 § 3 KPC »koryguje« termin do wniesienia skargi kasacyjnej”.

Postanowienie SN z 22.2.2011 r., II UZ 48/10, Legalis Nr 496783:
„Niezaskarżalne (a contrario art. 394 § 1 pkt 2 KPC) postanowienie o ustanowieniu przez sąd pierwszej instancji pełnomocnika z urzędu w celu wniesienia skargi kasacyjnej dla strony, która zgłosiła taki wniosek po raz pierwszy w postępowaniu kasacyjnym (art. 117 § 6 KPC), nie oznacza, że ustanowiony pełnomocnik, który z przyczyn wskazywanych w zażaleniu nie wnioskował o przywrócenie stronie terminu do złożenia wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu dla celów kasacyjnych, wywiódł skargę kasacyjną w terminie określonym w art. 124 § 3 KPC, ponieważ przepis ten imperatywnie warunkuje terminowe wniesienie skargi kasacyjnej przez ustanowionego pełnomocnika procesowego z urzędu od uprzedniego zgłoszenia wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu przed upływem terminu do wniesienia skargi kasacyjnej przez stronę”.

4. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, jeżeli jest kilku pełnomocników jednej strony, sąd doręcza pismo procesowe:

A. tylko jednemu z nich,
B. wszystkim pełnomocnikom,
C. tylko jednemu z nich, ale na wniosek strony sąd zobowiązany jest doręczyć pismo procesowe wszystkim pełnomocnikom.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 141 § 3 KPC)
Pisma i orzeczenia doręcza się w odpisach (art. 140 § 1 KPC). Zamiast odpisu pisma lub orzeczenia może być doręczony dokument uzyskany z systemu teleinformatycznego, o ile ma on cechy umożliwiające weryfikację istnienia i treści pisma lub orzeczenia w tym systemie (art. 140 § 2 KPC). W przypadku doręczenia elektronicznego pisma i orzeczenia mają postać dokumentów zawierających dane z systemu teleinformatycznego (art. 140 § 3 KPC). Pełnomocnikowi procesowemu kilku osób doręcza się jeden egzemplarz pisma i załączników (art. 141 § 1 KPC). Uprawnionemu przez kilku współuczestników sporu do odbioru pism sądowych doręcza się po jednym egzemplarzu dla każdego współuczestnika (art. 141 § 2 KPC). Jeżeli jest kilku pełnomocników jednej strony, sąd doręcza pismo tylko jednemu z nich (art. 141 § 3 KPC). Doręczenie pisma jest potwierdzane pisemnie przez odbiorcę albo za pośrednictwem systemu teleinformatycznego operatora pocztowego, o którym mowa w art. 131 § 1 KPC, albo dokumentem uzyskanym z systemu teleinformatycznego (art. 142 § 1 KPC). W przypadku potwierdzenia pisemnego odbiorca potwierdza odbiór i jego datę własnoręcznym podpisem. Jeżeli tego nie może lub nie chce uczynić, doręczający sam oznacza datę doręczenia oraz przyczyny braku podpisu (art. 142 § 2 KPC). Doręczający stwierdza na potwierdzeniu odbioru sposób doręczenia, a na doręczonym piśmie zaznacza dzień doręczenia i opatruje to stwierdzenie swoim podpisem (art. 142 § 3 KPC).

Postanowienie SN z 8.11.2012 r., I CZ 164/12, Legalis Nr 589105:
„Jeżeli strona jest reprezentowana zarówno przez pełnomocnika nieprofesjonalnego, jak i profesjonalnego, sąd doręcza pismo tylko temu drugiemu”.

Postanowienie SN z 13.12.2010 r., I UZ 163/10, Legalis Nr 315435:
„Naruszenie art. 141 § 3 KPC przez doręczenie kolejnemu pełnomocnikowi wyroku sądu I instancji z uzasadnieniem nie oznacza, że otwiera się późniejszy termin do wniesienia apelacji”.

5. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, po upływie roku od uchybionego terminu do dokonania czynności procesowej, innej niż środek odwoławczy od wyroku orzekającego unieważnienie małżeństwa lub rozwód albo ustalającego nieistnienie małżeństwa, jego przywrócenie:

A. nigdy nie jest dopuszczalne,
B. jest dopuszczalne tylko w wypadkach wyjątkowych,
C. zawsze jest dopuszczalne, jeżeli strona nie dokonała tej czynności bez swojej winy.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 169 § 4 KPC)
Czynność procesowa podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna (art. 167 KPC). Jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności procesowej bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu (art. 168 § 1 KPC). Przywrócenie nie jest dopuszczalne, jeżeli uchybienie terminu nie pociąga za sobą ujemnych dla strony skutków procesowych (art. 168 § 2 KPC). Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności procesowej. Po upływie roku od uchybionego terminu, jego przywrócenie jest dopuszczalne tylko w wypadkach wyjątkowych. Postanowienie w przedmiocie wniosku o przywrócenie terminu może być wydane na posiedzeniu niejawnym (art. 169 § 1-5 KPC). Niedopuszczalne jest przywrócenie terminu do złożenia środka odwoławczego od wyroku orzekającego unieważnienie małżeństwa lub rozwód albo ustalającego nieistnienie małżeństwa, jeżeli choćby jedna ze stron zawarła po uprawomocnieniu się wyroku nowy związek małżeński (art. 170 KPC). Spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuca (art. 171 KPC). Zgłoszenie wniosku o przywrócenie terminu nie wstrzymuje postępowania w sprawie ani wykonania orzeczenia. Sąd może jednak, stosownie do okoliczności, wstrzymać postępowanie lub wykonanie orzeczenia. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. W razie uwzględnienia wniosku sąd może natychmiast przystąpić do rozpoznania sprawy (art. 172 KPC).

Postanowienie SN z 29.9.2016 r., V CZ 55/16, Legalis Nr 1537161:
„Ustawa nie definiuje pojęcia »wypadek wyjątkowy«, ani nie dostarcza w tym zakresie jakichkolwiek wskazówek interpretacyjnych, odwołując się w pełni do kompetencji sędziego, stąd też jego decyzja w tym zakresie nabiera charakteru dyskrecjonalnego, opartego na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności rozpoznawanej sprawy. Do sądu rozpoznającego wniosek o przywrócenie terminu należy rozważenie, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, czy argumenty wspierające wniosek są na tyle mocne, że przeważają nad argumentami przemawiającymi za stabilizacją sytuacji ugruntowanej przez upływ czasu, powstałej w następstwie niedokonania czynności procesowej w terminie, a w konsekwencji czy pozwalają na stwierdzenie, że w sprawie zachodzi wypadek wyjątkowy”.

Postanowienie SN z 12.4.2012 r., V CK 1/12, Legalis Nr 491885:
„Znaczne (blisko 10-letnie) opóźnienie w złożeniu wniosku o przywrócenie terminu przemawia przeciwko zastosowaniu »wypadku wyjątkowego« przewidzianego w art.  169 § 4 KPC”.

Postanowienie SA w Katowicach z 19.3.2015 r., V ACz 242/15, Legalis Nr 1213172:
„Zawarte w art. 169 § 4 KPC pojęcie »wypadków wyjątkowych« nie zostało określone w ustawie. Prawodawca pozostawił ocenę w tym zakresie sędziemu. Do sądu, rozpoznającego wniosek o przywrócenie terminu, należy zatem ustalenie – na podstawie całokształtu okoliczności występujących w danej sprawie – czy zachodzi w realiach tej sprawy wypadek, który można uznać za wyjątkowy. Wykluczenie możliwości przywrócenia terminu na podstawie art. 169 § 4 KPC prowadzi do oddalenia wniosku o przywrócenie terminu, bez potrzeby badania go na podstawie art. 168 § 1 KPC. W tej sytuacji jest bowiem jasne, że wina strony lub jej brak w uchybieniu terminu nie ma żadnego znaczenia merytorycznego”.

6. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, o zawezwanie do próby ugodowej można zwrócić się do:

A. sądu rejonowego ogólnie właściwego dla przeciwnika – bez względu na właściwość rzeczową,
B. sądu okręgowego ogólnie właściwego dla przeciwnika – bez względu na właściwość rzeczową,
C. sądu rejonowego albo sądu okręgowego rzeczowo i miejscowo właściwego dla przeciwnika.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 185 § 1 KPC)
O zawezwanie do próby ugodowej – bez względu na właściwość rzeczową – można zwrócić się do sądu rejonowego ogólnie właściwego dla przeciwnika. W wezwaniu należy oznaczyć zwięźle sprawę (art. 185 § 1 KPC). Postępowanie pojednawcze przeprowadza sąd w składzie jednego sędziego (art. 185 § 2 KPC). Z posiedzenia sporządza się protokół, a jeżeli doszło do ugody jej osnowę wciąga się do protokołu albo zamieszcza w odrębnym dokumencie stanowiącym część protokołu i stwierdza podpisami stron. Niemożność podpisania ugody sąd stwierdza w protokole (art. 185 § 3 KPC). Jeżeli wzywający nie stawi się na posiedzenie, sąd na żądanie przeciwnika włoży na niego obowiązek zwrotu kosztów wywołanych próbą ugodową (art. 186 § 1 KPC). Jeżeli przeciwnik bez usprawiedliwienia nie stawi się na posiedzenie, sąd na żądanie wzywającego, który wniósł następnie w tej sprawie pozew, uwzględni koszty wywołane próbą ugodową w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (art. 186 § 2 KPC).

Wyrok SN z 5.10.2016 r., II PK 277/15, Legalis Nr 1538317:
„Zawezwanie do próby ugodowej (art. 185 KPC) po wcześniejszym wytoczeniu powództwa lub powództw o części tego samego roszczenia, nie przerywa biegu przedawnienia co do pozostałej części, jako że zawezwanie takie nie zmierza bezpośrednio do dochodzenia roszczenia. W takiej sytuacji podmiot dochodzący roszczenia nie ma bowiem przesłanek do zakładania, że próba ugodowa może wywrzeć swój cel. Nie zakłada też tego, skoro wytacza w sprawie powództwa o część należności. Pozostaje zatem w przeświadczeniu, że podejmowanie próby ugodowego rozwiązania sprawy nie ma racji bytu”.

Uchwała SN z 18.11.2015 r., III CZP 60/15, Legalis Nr 1352022:
„W postępowaniu o zawezwanie ubezpieczyciela do próby ugodowej w sprawie o roszczenia wynikające z umów ubezpieczeń obowiązkowych lub obejmujących roszczenia z tytułu tych ubezpieczeń właściwy jest sąd określony w art. 185 KPC”.

7. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, nieopłacony sprzeciw od wyroku zaocznego, sąd:

A. zwraca,
B. oddala,
C. odrzuca.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 344 § 3 KPC)
Jak stanowi art. 344 KPC, pozwany, przeciwko któremu zapadł wyrok zaoczny, może złożyć sprzeciw w ciągu dwóch tygodni od doręczenia mu wyroku (§ 1). W piśmie zawierającym sprzeciw pozwany powinien przytoczyć zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności (§ 2). Sprzeciw złożony po terminie oraz sprzeciw, którego braków strona w wyznaczonym terminie nie uzupełniła, a także sprzeciw nieopłacony, sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym (§ 3). Jeżeli sprzeciw został złożony prawidłowo, przewodniczący wyznacza termin rozprawy i zarządza doręczenie sprzeciwu powodowi (art. 345 KPC).

Uchwała SN z 28.4.2010 r., III CZP 19/10, Legalis Nr 216655:
„Nieuiszczenie opłaty sądowej od sprzeciwu od wyroku zaocznego załączonego do wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu stanowi brak formalny tego wniosku”.

Postanowienie SN z 25.10.2007 r., II CNP 166/07, Legalis Nr 278865:
„Ponieważ warunkiem ustawowym zaskarżenia wyroku zaocznego sprzeciwem jest »doręczenie« wyroku pozwanemu (art. 344 § 1 KPC), brak skutecznego doręczenia sprawia, że wyrok nie staje się prawomocny. To, że pozwany dowiedział się o treści wyroku zaocznego, nie sanuje niedopełnienia wynikającego z ustawy (art. 343 KPC) obowiązku sądu skutecznego doręczenia pozwanemu wyroku zaocznego wraz z pouczeniem o przysługującym mu prawie wniesienia sprzeciwu”.

8. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, w razie wniesienia skargi kasacyjnej, sąd drugiej instancji może, na wniosek strony, wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia do czasu ukończenia postępowania kasacyjnego:

A. gdyby na skutek wykonania orzeczenia stronie mogła być wyrządzona niepowetowana szkoda,
B. gdyby na skutek wykonania orzeczenia stronie mogła być wyrządzona niepowetowana szkoda, lecz tylko wtedy, jeżeli apelacja została oddalona w całości lub w części,
C. gdyby na skutek wykonania orzeczenia stronie mogła być wyrządzona niepowetowana szkoda, lecz tylko wtedy, jeżeli zaskarżony wyrok został zmieniony w całości lub w części.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 388 § 1 KPC)
Zgodnie z art. 388 KPC, w razie wniesienia skargi kasacyjnej, gdyby na skutek wykonania orzeczenia stronie mogła być wyrządzona niepowetowana szkoda, sąd drugiej instancji może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia do czasu ukończenia postępowania kasacyjnego lub uzależnić wykonanie tego orzeczenia – a w razie oddalenia apelacji także orzeczenia sądu pierwszej instancji – od złożenia przez powoda stosownego zabezpieczenia. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym (§ 1). Zabezpieczenie może również polegać na wstrzymaniu wydania powodowi sum pieniężnych po ich wyegzekwowaniu od pozwanego lub na wstrzymaniu sprzedaży zajętego majątku (§ 2). Do czasu upływu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wstrzymuje się z urzędu sprzedaż nieruchomości (§ 3). Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do wstrzymania skuteczności zaskarżonego orzeczenia niepodlegającego wykonaniu (§ 4).

Postanowienie SN z 1.2.2017 r., III SO 6/16, Legalis Nr 1587597:
„Orzeczenia prawomocne są wykonalne, a możliwość wstrzymania prawomocnego orzeczenia reguluje art. 388 KPC, zgodnie z którym w razie wniesienia skargi kasacyjnej, gdyby na skutek wykonania orzeczenia stronie mogła być wyrządzona niepowetowana szkoda, sąd drugiej instancji może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia do czasu ukończenia postępowania kasacyjnego lub uzależnić wykonanie tego orzeczenia – a w razie oddalenia apelacji także orzeczenia sądu pierwszej instancji – od złożenia przez powoda stosownego zabezpieczenia. Oznacza to, że samo wniesienie skargi kasacyjnej nie zwalnia strony z obowiązku wykonania prawomocnego orzeczenia”.

Wyrok SN z 23.6.2005 r., II PK 288/04, Legalis Nr 74584:
„Pracownik, który otrzymał od pracodawcy świadczenie na podstawie nieprawomocnego, ale wykonalnego wyroku sądu drugiej instancji (art. 388 § 1 KPC), powinien liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu (art. 409 KC) w razie uchylenia tego wyroku w wyniku uwzględnienia kasacji pracodawcy”.

9. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające wniosek o wyłączenie sędziego tego sądu, zażalenie:

A. nie przysługuje,
B. przysługuje do Sądu Najwyższego,
C. przysługuje do innego składu tego sądu.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 394² § 1 KPC)
Zgodnie z art. 394² KPC, na postanowienia sądu drugiej instancji, których przedmiotem są oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego, zwrot kosztów procesu, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka, odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia, przysługuje zażalenie do innego składu tego sądu, z wyjątkiem postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji (§ 1). W postępowaniu toczącym się na skutek zażalenia, o którym mowa w § 1, przepisy art. 394 § 2 i 3, art. 395 § 1, art. 396 i art. 397 § 1, 1¹ i § 2 zdanie pierwsze KPC stosuje się odpowiednio (§ 2).

Postanowienie SA w Poznaniu z 26.11.2014 r., I ACz 2023/14, http://orzeczenia.ms.gov.pl:
„Przepisy o wyłączeniu sędziego regulują sytuacje, gdy ze względu na związek z przedmiotem bądź podmiotami postępowania nie powinien on brać udziału w sprawie. Artykuł 48 KPC określa enumeratywnie przesłanki wyłączenia sędziego z mocy ustawy. Natomiast art. 49 KPC reguluje wyłączenie sędziego z mocy orzeczenia sądu, na wniosek strony lub na żądanie samego sędziego. W konsekwencji wydania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24.6.2008 r. od dnia 7.7.2008 r. zmieniono treść art. 49 KPC rozszerzając katalog przesłanek uzasadniających wyłączenie sędziego do wszystkich możliwych okoliczności wywołujących wątpliwość co do jego bezstronności. Hipotezie jednak tego przepisu odpowiada jedynie taka sytuacja, w której strona wykaże istnienie (nie tylko w postaci ogólnikowych sformułowań) między uczestnikami postępowania a wskazanym sędzią określonego stosunku emocjonalnego, który jednak co istotne dla każdego obiektywnego obserwatora (a nie jedynie w subiektywnym odczuciu strony) na podstawie doświadczenia życiowego, mógłby wywołać wątpliwość co do bezstronności sędziego”.

10. (N) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, w nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazuje się pozwanemu, żeby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia tego nakazu zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo w tym terminie wniósł do sądu:

A. sprzeciw,
B. zarzuty,
C. skargę.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 502 § 1 KPC)
W nakazie zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym nakazuje się pozwanemu, żeby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia tego nakazu zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo w tym terminie wniósł sprzeciw do sądu (art. 502 § 1 KPC). Pozwanemu doręcza się nakaz zapłaty wraz z pozwem i pouczeniem o sposobie wniesienia sprzeciwu, o treści art. 503 § 1 zdanie trzecie KPC oraz o skutkach niezaskarżenia nakazu (art. 502 § 2 KPC). Jeżeli doręczenie nakazu zapłaty nie może nastąpić z przyczyn wskazanych w art. 499 pkt 4 KPC, sąd z urzędu uchyla nakaz zapłaty, a przewodniczący podejmuje odpowiednie czynności (art. 5021 § 1 KPC). Jeżeli po wydaniu nakazu zapłaty okaże się, że pozwany w chwili wniesienia pozwu nie miał zdolności sądowej, zdolności procesowej albo organu powołanego do jego reprezentowania, a braki te nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie zgodnie z przepisami kodeksu, sąd z urzędu uchyla nakaz zapłaty i wydaje odpowiednie postanowienie (art. 502¹ § 2 KPC). Pismo zawierające sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty, a w przypadku nakazu wydanego przez referendarza sądowego – do sądu, przed którym wytoczono powództwo. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności (art. 503 § 1 KPC). Jeżeli pozew wniesiono na urzędowym formularzu, wniesienie sprzeciwu wymaga również zachowania tej formy (art. 503 § 2 KPC). Sąd odrzuca sprzeciw wniesiony po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalny albo którego braków pozwany nie usunął w terminie (art. 504 § 1 KPC). Nakaz zapłaty, przeciwko któremu w całości lub w części nie wniesiono skutecznie sprzeciwu, ma skutki prawomocnego wyroku (art. 504 § 2 KPC). W razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc, a przewodniczący wyznacza rozprawę i zarządza doręczenie powodowi sprzeciwu razem z wezwaniem na rozprawę (art. 505 § 1 KPC). Nakaz zapłaty traci moc w części zaskarżonej sprzeciwem. Sprzeciw jednego tylko ze współpozwanych o to samo roszczenie oraz co do jednego lub niektórych uwzględnionych roszczeń powoduje utratę mocy nakazu jedynie co do nich (art. 505 § 2 KPC). Na wniosek pozwanego sąd albo referendarz sądowy na posiedzeniu niejawnym wydaje postanowienie, w którym stwierdza utratę mocy nakazu zapłaty w całości lub w części (art. 505 § 3 KPC).

Uchwała SN (Izby Cywilnej oraz Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych) z 22.11.2011 r., III CZP 38/11, http://www.sn.pl:
„Niepouczenie albo błędne pouczenie strony działającej bez adwokata, radcy prawnego lub rzecznika patentowego o dopuszczalności, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia nie ma wpływu na rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia tego środka”.

11. (K) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, po doręczeniu pozwu sprawdzenie wartości przedmiotu sporu przez sąd pierwszej instancji nastąpić może:

A. z urzędu, w każdym czasie aż do wydania wyroku,
B. jedynie na zarzut pozwanego, zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy,
C. jedynie na zarzut prokuratora, Rzecznika Praw Obywatelskich i rzecznika praw konsumentów, jeżeli przystąpili do sprawy.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 25 § 2 KPC)
Sąd może na posiedzeniu niejawnym sprawdzić wartość przedmiotu sporu oznaczoną przez powoda i zarządzić w tym celu dochodzenie (art. 25 § 1 KPC). Po doręczeniu pozwu sprawdzenie nastąpić może jedynie na zarzut pozwanego, zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy (art. 25 § 2 KPC). Jeżeli sąd w wyniku sprawdzenia wartości przedmiotu sporu uzna się za niewłaściwy, przekaże sprawę sądowi właściwemu; jeżeli jest kilka sądów właściwych – przekaże temu z nich, który wskaże powód (art. 25 § 3 KPC).

Postanowienie SN z 8.12.2016 r., I CZ 97/16, Legalis Nr 1546825:
„W sytuacji, w której sąd drugiej instancji dostrzega, iż wskazana w apelacji wartość przedmiotu zaskarżenia, w świetle granic w niej oznaczonych, budzi zastrzeżenia, to -stosując odpowiednio art. 25 §1 w zw. z art. 368 § 2 in fine KPC – jest władny do wydania stosownego postanowienia, w którym określi prawidłową wartość przedmiotu zaskarżenia”.

Postanowienie SN z 25.6.2015 r., III CZ 31/15, Legalis Nr 1310212:
„Wymogiem formalnym skargi kasacyjnej jest wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 398⁴ § 2 w związku z art. 13 § 2 KPC). Prawidłowość wypełnienia tego obowiązku podlega kontroli sądu drugiej instancji i Sądu Najwyższego, które mogą weryfikować prawidłowość wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia na podstawie akt sprawy, z pominięciem zasad określonych w art. 25 i 26 KPC. Sprawdzenie to jest niezbędne w szczególności wówczas, gdy z okoliczności sprawy wynika, że skarżący w celu obejścia przepisów procesowych dokonał zawyżenia wskazanej wartości, instrumentalnie zmierzając do przekroczenia progu wyznaczającego dopuszczalność skargi kasacyjnej Zakres sprawdzenia ogranicza się do badania, czy strona prawidłowo podała wartość tej części przedmiotu sporu, która odpowiada zakresowi zaskarżenia kasacyjnego”.

Postanowienie SN z 23.5.2012 r., III CZ 21/12, Legalis Nr 526878:
„Wskazana w pozwie wartość przedmiotu sporu, która nie została sprawdzona przez sąd pierwszej instancji w myśl art. 25 § 1 i 2 KPC, pozostaje aktualna w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym”.

12. (K) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, po wniesieniu pozwu sąd może dopuścić tymczasowo do podjęcia naglącej czynności procesowej osobę niemogącą na razie przedstawić pełnomocnictwa; zarządzenie to sąd może uzależnić od:

A. zabezpieczenia kosztów,
B. przedstawienia zaświadczenia wystawionego przez właściwą okręgową radę adwokacką lub okręgową izbę radców prawnych,
C. uzyskania zgody strony przeciwnej.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 97 § 1 KPC)
Zgodnie z art. 97 KPC, po wniesieniu pozwu sąd może dopuścić tymczasowo do podjęcia naglącej czynności procesowej osobę niemogącą na razie przedstawić pełnomocnictwa. Zarządzenie to sąd może uzależnić od zabezpieczenia kosztów (§ 1). Sąd wyznaczy równocześnie termin, w ciągu którego osoba działająca bez pełnomocnictwa powinna je złożyć albo przedstawić zatwierdzenie swej czynności przez stronę. Jeżeli termin upłynął bezskutecznie, sąd pominie czynności procesowe tej osoby. W tym wypadku przeciwnik może żądać od działającego bez umocowania zwrotu kosztów spowodowanych jego tymczasowym dopuszczeniem (§ 2).

Postanowienie SN z 24.5.2012 r., II CSK 466/11, Legalis Nr 496886:
„Artykuł 97 § 1 KPC w zw. z art. 97 § 2 KPC ma zastosowanie do naglących czynności procesowych podejmowanych w postępowaniu już po wniesieniu pozwu, nie zaś do samego wniesienia pozwu”.

Postanowienie SN z 16.6.2010 r., I CZ 45/10, Legalis Nr 385368:
„Brak formalny pisma procesowego w postaci nienależytego umocowania pełnomocnika może być usunięty potwierdzeniem strony dokonanych przez niego czynności. W tym celu sąd powinien wyznaczyć stronie odpowiedni termin, a w razie jego bezskutecznego upływu, ocenić brak umocowania pełnomocnika stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego”.

Postanowienie SN z 8.1.2010 r., IV CZ 103/09, Legalis Nr 336572:
„Możliwość następczego potwierdzenia czynności procesowych przez stronę nie dotyczy czynności procesowych objętych przymusem adwokacko – radcowskim”.

Postanowienie SN z 3.10.2007 r., IV CZ 59/07, Legalis Nr 177350:
„Tryb przewidziany w przepisie art. 97 § 1 i 2 KPC dotyczy czynności naglących, a za takie trudno uznać złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku przez osobę prawną mającą organy i pełnomocnika procesowego. W sytuacji gdy w wyznaczonym terminie wnioskodawca nie złożył pełnomocnictwa uprawniającego podpisującego wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku do działania w czasie, kiedy wniosek ten został złożony, ani też nie nastąpiło zatwierdzenie czynności przez stronę, wnioskodawca nie mógł już później skutecznie zatwierdzić dokonanej czynności, gdyż termin z art. 97 § 2 KPC minął, czynność procesową nieumocowanej osoby należy uznać za niebyłą, a czynności, której nie dokonano nie można zatwierdzić”.

13. (K) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, koszty procesu, w którym zawarto ugodę:

A. ponosi zawsze powód, jeżeli strony nie postanowiły inaczej,
B. znosi się wzajemnie, jeżeli strony nie postanowiły inaczej,
C. ponosi zawsze pozwany, jeżeli strony nie postanowiły inaczej.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 104 KPC)
Koszty procesu, w którym zawarto ugodę, znosi się wzajemnie, jeżeli strony nie postanowiły inaczej (art. 104 KPC).

Postanowienie SO w Gdańsku z 8.11.2017 r., VII Pz 142/17,  http://www.orzeczenia.ms.gov.pl:
„1. W przypadku gdy w ugodzie strony uregulowały między sobą kwestię kosztów procesu, które już zostały prze nie poniesione, niedopuszczalnym jest orzekanie w tym przedmiocie przez sąd na podstawie art. 104 KPC.

2. Wzajemne zniesienie kosztów procesu oznacza, że obie strony nic sobie nie zwracają, choćby dotychczas poniosły te koszty w różnej wysokości. Nie można wzajemnego zniesienia kosztów procesu rozumieć w ten sposób, że obie strony ponoszą koszty procesu po połowie, gdyż oznaczałoby to, że zniesienie kosztów procesu niczym nie różniłoby się od ich stosunkowego rozdzielenia, polegającego na ich rozłożeniu po połowie zamiast innej proporcji”.

14. (K) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, jeżeli adwokat lub radca prawny ustanowiony w związku z postępowaniem kasacyjnym lub postępowaniem ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nie stwierdza podstaw do wniesienia skargi, jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić na piśmie o tym:

A. stronę oraz sąd, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia zawiadomienia go o wyznaczeniu,
B. dziekana właściwej okręgowej rady adwokackiej albo dziekana właściwej rady okręgowej izby radców prawnych, który może wyznaczyć innego adwokata albo radcę prawnego w celu wniesienia skargi kasacyjnej,
C. Ministra Sprawiedliwości, nie później niż w terminie tygodnia od dnia zawiadomienia go o wyznaczeniu.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 118 § 5 KPC)
Jak stanowi art. 118 KPC, ustanowienie adwokata lub radcy prawnego przez sąd jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa procesowego (§ 1). Adwokat lub radca prawny ustanowiony przez sąd jest obowiązany zastępować stronę do prawomocnego zakończenia postępowania, chyba że z postanowienia sądu wynika, iż obowiązek zastępowania strony ustaje wcześniej (§ 2). Z ważnych przyczyn adwokat lub radca prawny może wnosić o zwolnienie od obowiązku zastępowania strony w procesie. Sąd, zwalniając adwokata lub radcę prawnego, zwraca się jednocześnie do właściwej okręgowej rady adwokackiej lub rady okręgowej izby radców prawnych o wyznaczenie innego adwokata lub radcy prawnego. Przepis art. 117³ § 2 KPC stosuje się odpowiednio (§ 3). Jeżeli adwokat lub radca prawny ustanowiony przez sąd ma podjąć czynności poza siedzibą sądu orzekającego, sąd, na uzasadniony wniosek ustanowionego adwokata lub radcy prawnego, zwróci się w razie potrzeby do właściwej okręgowej rady adwokackiej lub rady okręgowej izby radców prawnych o wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego z innej miejscowości. Przepis art. 117³ § 2 KPC stosuje się odpowiednio (§ 4). Jeżeli adwokat lub radca prawny ustanowiony w związku z postępowaniem kasacyjnym lub postępowaniem ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nie stwierdza podstaw do wniesienia skargi, jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić na piśmie o tym stronę oraz sąd, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia zawiadomienia go o wyznaczeniu. Do zawiadomienia adwokat lub radca prawny dołącza sporządzoną przez siebie opinię o braku podstaw do wniesienia skargi. Opinia nie jest załączana do akt sprawy i nie jest doręczana stronie przeciwnej (§ 5). Jeżeli opinia, o której mowa w § 5, nie została sporządzona z zachowaniem zasad należytej staranności, sąd zawiadamia o tym właściwy organ samorządu zawodowego, do którego należy adwokat lub radca prawny. W takim przypadku właściwa okręgowa rada adwokacka lub rada okręgowej izby radców prawnych wyznaczy innego adwokata lub radcę prawnego. Przepis art. 117³ § 2 KPC stosuje się odpowiednio (§ 6).

Postanowienie SN z 24.5.2012 r., V CZ 11/12, Legalis Nr 532438:
„Wypowiedzenie przez stronę pełnomocnictwa adwokatowi (radcy prawnemu) ustanowionemu dla tej strony z urzędu ma te same skutki jak wypowiedzenie pełnomocnictwa, którego źródłem jest oświadczenie strony jako mocodawcy.

W obowiązującym stanie prawnym wyznaczenie innego adwokata (radcy prawnego) dla strony, dla której sąd ustanowił pełnomocnika z urzędu, możliwe jest tylko w sytuacjach przewidzianych w art. 118 § 3 i 5 KPC”.

Wyrok SN z 19.4.2012 r., IV CSK 441/11, Legalis Nr 526794:
„Strona, dla której ustanowiono pełnomocnika z urzędu, może wypowiedzieć pełnomocnictwo temu pełnomocnikowi, a także rozszerzyć je lub ograniczyć”.

Postanowienie SN z 7.7.2011 r., III UZ 13/11, Legalis Nr 447373:
„Samo uprawomocnienie się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie nie stanowi przeszkody, aby ustanowiony w tej sprawie pełnomocnik podejmował skutecznie działania związane z fazami postępowania poprzedzającymi uprawomocnienie się orzeczenia kończącego postępowanie jako całość. Dopuszczalne i mieszczące się z mocy samego prawa w zakresie pełnomocnictwa procesowego jest zatem dokonywanie czynności przez umocowanego w sprawie pełnomocnika – w sensie czasowym – już po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, ale – w sensie merytorycznym – dotyczących wcześniejszych jego faz. Dlatego też pełnomocnik może w ramach umocowania określonego w art. 91 KPC złożyć już po prawomocnym zakończeniu sprawy, np. wniosek o wydanie odpisu wcześniej wydanego orzeczenia, wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia albo wniosek o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej”.

15. (K) Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, za stronę, która nie może się podpisać, pismo procesowe niewniesione za pośrednictwem systemu teleinformatycznego podpisuje:

A. notariusz,
B. osoba przez nią upoważniona, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała,
C. wójt gminy, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej strony, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 126 § 4 KPC)
Każde pismo procesowe powinno zawierać:
1) oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;
2) oznaczenie rodzaju pisma;
3) osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności;
4) podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;
5) wymienienie załączników (art. 126 § 1 KPC). Gdy pismo procesowe jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie przedmiotu sporu oraz:

1) oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby i adresy stron albo, w przypadku gdy strona jest przedsiębiorcą wpisanym do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – adres do korespondencji wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej,

1¹) oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby i adresy przedstawicieli ustawowych i pełnomocników stron,
2) numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) lub numer identyfikacji podatkowej (NIP) powoda będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania lub posiada go nie mając takiego obowiązku lub
3) numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w przypadku jego braku – numer w innym właściwym rejestrze, ewidencji lub NIP powoda niebędącego osobą fizyczną, który nie ma obowiązku wpisu we właściwym rejestrze lub ewidencji, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania (art. 126 § 2 KPC). Dalsze pisma procesowe, poza elementami określonymi w § 1, powinny zawierać sygnaturę akt (art. 126 § 2¹ KPC). Do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo albo uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który wcześniej nie złożył pełnomocnictwa. Jeżeli pełnomocnik dokonał wyboru wnoszenia pism za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa wnosi się za pośrednictwem tego systemu (art. 126 § 3 KPC). Przepisu § 3 nie stosuje się do pism wnoszonych w elektronicznym postępowaniu upominawczym (art. 126 § 3¹ KPC). Za stronę, która nie może się podpisać, podpisuje pismo osoba przez nią upoważniona, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała (art. 126 § 4 KPC). Pismo procesowe wniesione za pośrednictwem systemu teleinformatycznego opatruje się kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym[2] (art. 126 § 5 KPC). Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia, tryb zakładania i udostępniania konta w systemie teleinformatycznym, za pomocą którego można wnosić pisma procesowe, z uwzględnieniem sprawności postępowania, ochrony praw stron postępowania oraz możliwości składania jednorazowo wielu pism (art. 126 § 6 KPC).

Uchwała SN z 24.5.2017 r., III CZP 2/17, www.sn.pl:

„Oczywista niedokładność pisma procesowego spełniającego wymagania apelacji – środka odwoławczego przysługującego od objętego zaskarżeniem orzeczenia – polegająca na określeniu go »zażaleniem«, nie stanowi przeszkody do nadania mu właściwego biegu, także wtedy, gdy zostało sporządzone przez zawodowego pełnomocnika”.

Bibliografia:
Sala K., Antas M. (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne),  Kodeks postępowania cywilnego. Orzecznictwo aplikanta, wyd. 5, C.H.Beck, Warszawa 2017.

[1]  Wszystkie orzeczenia zawarte w niniejszym opracowaniu pochodzące z Systemu Informacji Prawnej Legalis opublikowane są również w książce: K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne),  Kodeks postępowania cywilnego. Orzecznictwo aplikanta, wyd. 5, C.H.Beck, Warszawa 2017.
[2] Brzmienie § 5 nadane ustawą z 6.12.2018 r. o zmianie ustawy o dowodach osobistych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 60).