Aktualności

Egzamin na aplikację – pytania z KRO i KPA z opracowaniem

Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz Kodeks postępowania administracyjnego – pytania na aplikacje z opracowaniem i orzecznictwem
Pytania pochodzą z egzaminów wstępnych na aplikacje: adwokacką i radcowską (A/R), komorniczą (K) oraz notarialną (N), które odbyły się 24.9.2016 r.
Pytania opracował: Rafał Maciąg – prawnik

1.(A/R) Zgodnie z KRO, jeżeli kierownik urzędu stanu cywilnego, który ma przyjąć oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński poweźmie wątpliwości co do istnienia okoliczności wyłączającej zawarcie zamierzonego małżeństwa:
A.
zwraca się do sądu o rozstrzygnięcie, czy małżeństwo może być zawarte,
B. wszczyna z urzędu postępowanie administracyjne i wydaje decyzję administracyjną,
C. poucza osoby zamierzające zawrzeć związek małżeński o konieczności zwrócenia się przez nich do sądu ze wspólnym wnioskiem o rozstrzygnięcie, czy małżeństwo może być zawarte.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 5 KRO)
Osobom zamierzającym zawrzeć małżeństwo w sposób określony w art. 1 § 2 i 3 KRO kierownik urzędu stanu cywilnego wydaje zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa oraz treść i datę złożonych przed nim oświadczeń w sprawie nazwisk przyszłych małżonków i ich dzieci (art. 41 § 1 KRO). Zaświadczenie traci moc po upływie sześciu miesięcy od dnia jego wydania (art. 41 § 2 KRO). Wydając zaświadczenie kierownik urzędu stanu cywilnego informuje strony o dalszych czynnościach koniecznych do zawarcia małżeństwa (art. 41 § 3 KRO). Kierownik urzędu stanu cywilnego, który dowiedział się o istnieniu okoliczności wyłączającej zawarcie zamierzonego małżeństwa, odmówi przyjęcia oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński (w przypadku małżeństw zawieranych przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego) lub odmówi wydania zaświadczenia, o którym mowa w art. 41 KRO (w przypadku małżeństwa zawieranego w formie wyznaniowej), a w razie wątpliwości zwróci się do sądu o rozstrzygnięcie, czy małżeństwo może być zawarte (art. 5 KRO). Wydaje się, że art. 5 KRO powinien mieć zastosowanie również na etapie sporządzania aktu małżeństwa przez kierownika urzędu stanu cywilnego na podstawie zaświadczenia duchownego o zawarciu małżeństwa wyznaniowego. Wystąpienie kierownika urzędu stanu cywilnego na podstawie art. 5 KRO w zw. z art. 12 ust. 1 KRO do sądu o rozstrzygnięcie, czy małżeństwo może być zawarte, nie jest decyzją w rozumieniu KPA[1].

2.(A/R) Zgodnie z KRO, w postępowaniu o unieważnienie małżeństwa, za będącego w złej wierze uważa się małżonka, który:
A.
w chwili zawarcia małżeństwa wiedział o okoliczności stanowiącej podstawę jego unieważnienia,
B. przy zachowaniu należytej staranności w chwili zawarcia małżeństwa powinien był wiedzieć o okoliczności stanowiącej podstawę jego unieważnienia,
C. po zawarciu małżeństwa powziął informację o okoliczności stanowiącej podstawę jego unieważnienia i nie ujawnił jej.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 20 KRO)
Orzekając unieważnienie małżeństwa, sąd orzeka czy i który z małżonków zawarł małżeństwo w złej wierze (art. 20 § 1 KRO). Za będącego w złej wierze uważa się małżonka, który w chwili zawarcia małżeństwa wiedział o okoliczności stanowiącej podstawę jego unieważnienia (art. 20 § 2 KRO). Do skutków unieważnienia małżeństwa w zakresie stosunku małżonków do wspólnych dzieci oraz w zakresie stosunków majątkowych między małżonkami stosuje się odpowiednio przepisy o rozwodzie, przy czym małżonek, który zawarł małżeństwo w złej wierze, traktowany jest tak, jak małżonek winny rozkładu pożycia małżeńskiego (art. 21 KRO). Możliwe są zatem następujące sytuacje:

  • oboje małżonkowie zawarli małżeństwo w złej wierze,
  • małżeństwo zawarł w złej wierze jeden z małżonków
  • żaden z małżonków nie był w złej wierze w chwili zawarcia małżeństwa.

Obowiązek orzekania w przedmiocie złej wiary przy zawarciu małżeństwa obliguje sąd orzekający do  przeprowadzenia stosownego postępowania dowodowego w tym zakresie.

Wyrok SN z 28.12.1982 r., I CR 349/82:
„Przepis art. 20 § 2 KRO zawiera autentyczną wykładnię pojęcia złej wiary. Za będącego w złej wierze można uznać tylko wówczas małżonka, gdy w chwili zawarcia małżeństwa wiedział on o okolicznościach stanowiących podstawę jego unieważnienia. Tylko zatem pozytywna wiedza o okolicznościach stanowiących określone zakazy zawarcia małżeństwa uzasadniałaby przypisanie małżonkowi złej wiary w rozumieniu powołanego przepisu”.

Wyrok SN z 20.6.1968 r., II CR 232/68, OSNC 1969/4/75:
„Małżonek, który w chwili zawarcia małżeństwa był całkowicie ubezwłasnowolniony, nie może być uznany za zawierającego małżeństwo w złej wierze w rozumieniu art. 20 KRO”.

3.(A/R) Zgodnie z KRO, przy orzekaniu separacji, jeżeli małżonkowie mają wspólne małoletnie dziecko:
A.
na wniosek którejkolwiek ze stron sąd zaniecha orzekania o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem,
B. na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem,
C. sąd nie może zaniechać orzekania o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem, nawet na zgodny wniosek stron.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 613 § 1 KRO)
Przy orzekaniu separacji stosuje się odpowiednio art. 57 i 58 KRO (art. 613 § 1 KRO). Z art. 58 § 1b KRO wynika, że na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem.

Postanowienie SA w Katowicach z 6.12.2000  r., I ACa 842/00, OSA 2001/12/61:
„Z treści art. 5672 KPC wynika, że w sprawie o separację na zgodny wniosek małżonków, w razie cofnięcia uprzednio zgłoszonego żądania albo wyrażenia w inny sposób braku zgody na orzeczenie separacji przez któregokolwiek z małżonków, postępowanie się umarza. Nie stosuje się w tym wypadku art. 512 § 1 KPC, który stanowi, że po rozpoczęciu posiedzenia albo po złożeniu przez któregokolwiek z uczestników oświadczenia na piśmie, cofnięcie wniosku jest skuteczne tylko wtedy, gdy inni uczestnicy nie sprzeciwili się temu w terminie wyznaczonym. Zatem w tym wypadku cofnięcie żądania nie wymaga akceptacji ze strony drugiego małżonka”.

4.(A/R) Zgodnie z KRO, jeżeli jedno z rodziców małoletniego dziecka nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych:
A.
władza rodzicielska wykonywana przez tego rodzica podlega kontroli sądu opiekuńczego,
B. władza rodzicielska przysługuje drugiemu z rodziców,
C. władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, chyba że sąd opiekuńczy postanowi inaczej.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 94 § 1 KRO)
Dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską (art. 92 KRO). Władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom (art. 93 § 1 KRO). Jeżeli jedno z rodziców nie żyje albo nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych, władza rodzicielska przysługuje drugiemu z rodziców. To samo dotyczy wypadku, gdy jedno z rodziców zostało pozbawione władzy rodzicielskiej albo gdy jego władza rodzicielska uległa zawieszeniu (art. 94 § 1 KRO).

5.(A/R) Zgodnie z KRO, wymaganie małoletności osoby przysposabianej powinno być spełnione:
A.
w dniu uprawomocnienia się orzeczenia o przysposobieniu,
B. w dniu wydania orzeczenia o przysposobieniu,
C. w dniu złożenia wniosku o przysposobienie.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 114 § 2 KRO)
Instytucja przysposobienia umożliwia dziecku wychowanie w zastępczym środowisku rodzinnym.

Wyróżnia się trzy rodzaje przysposobienia:
1) pełne (art. 121–123 KRO),
2) pełne nierozwiązywalne (art. 1251 § 1 KRO),
3) niepełne (art. 124 § 1 KRO).
Przysposobić może osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych, jeżeli jej kwalifikacje osobiste uzasadniają przekonanie, że będzie należycie wywiązywała się z obowiązków przysposabiającego oraz posiada opinię kwalifikacyjną oraz świadectwo ukończenia szkolenia organizowanego przez ośrodek adopcyjny, o którym mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, chyba że obowiązek ten jej nie dotyczy (art. 1141 § 1 KRO). Między przysposabiającym a przysposobionym powinna istnieć odpowiednia różnica wieku (art. 1141 § 1 KRO). Przysposobić można osobę małoletnią, tylko dla jej dobra (art. 114 § 1 KRO). Wymaganie małoletności powinno być spełnione w dniu złożenia wniosku o przysposobienie (art. 114 § 2 KRO).

Postanowienie SN z dnia 22.6.2012 r., V CSK 283/11:
„Rozpoznanie wniosku o przysposobienie wymaga wnikliwej oceny z punktu widzenia dobra przysposabianego (art. 114 § 1 KRO). Nie może ona jednak być ukierunkowana tyko na aktualną sytuację dziecka, ale musi mieć na względzie także przyszłość przysposabianego”.

Postanowienie SN z 5.7. 2006 r., IV CSK 127/06:
„1. Artykuł 114 § 1 KRO stanowi, że przysposobić można osobę małoletnią, tylko dla jej dobra. Przepis zawiera zatem ogólną przesłankę przysposobienia, tj. wymaganie, aby następowało ono dla dobra osoby małoletniej. Przesłanka ta ma znaczenie rozstrzygające dla ustalenia, czy przysposobienie może nastąpić. Dobro (interes) dziecka ma znaczenie nadrzędne i wymaga rozważenia w każdej sprawie dotyczącej opieki nad małoletnim, a więc również w sprawie o jego przysposobienie i to zarówno krajowe, jak i zagraniczne.
2. Jakkolwiek w świetle art. 1142 § 1 KRO adopcja zagraniczna rzeczywiście powinna być traktowana jako ultima ratio, to jednak nadrzędny interes dziecka, jego dobro, możliwość pełnego i harmonijnego rozwoju może wymagać, w konkretnym wypadku, odrzucenia zasady pierwszeństwa adopcji krajowej”.

6.(N) Zgodnie z KRO, unieważnienia małżeństwa z powodu ubezwłasnowolnienia może żądać:
A.
każdy, kto ma w tym interes prawny,
B. każdy z małżonków,
C. wyłącznie małżonek osoby ubezwłasnowolnionej.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 11 § 2 KRO)
Nie może zawrzeć małżeństwa osoba ubezwłasnowolniona całkowicie (art. 11 § 1 KRO). Unieważnienia małżeństwa z powodu ubezwłasnowolnienia może żądać każdy z małżonków (art. 11 § 2 KRO). Nie można unieważnić małżeństwa z powodu ubezwłasnowolnienia, jeżeli ubezwłasnowolnienie zostało uchylone (art. 11 § 3 KRO). Na równi z uchyleniem ubezwłasnowolnienia całkowitego należy traktować zmianę ubezwłasnowolnienia całkowitego na ubezwłasnowolnienie częściowe Aby małżeństwo nie podlegało unieważnieniu, ubezwłasnowolnienie całkowite powinno zostać uchylone do dnia wydania wyroku w sprawie o unieważnienie (art. 316 § 1 KPC). Nie może zawrzeć małżeństwa osoba dotknięta chorobą psychiczną albo niedorozwojem umysłowym. Jeżeli jednak stan zdrowia lub umysłu takiej osoby nie zagraża małżeństwu ani zdrowiu przyszłego potomstwa i jeżeli osoba ta nie została ubezwłasnowolniona całkowicie, sąd może jej zezwolić na zawarcie małżeństwa. Unieważnienia małżeństwa z powodu choroby psychicznej albo niedorozwoju umysłowego jednego z małżonków może żądać każdy z małżonków. Nie można unieważnić małżeństwa z powodu choroby psychicznej jednego z małżonków po ustaniu tej choroby (art. 12 § 1-3 KRO). Zgodnie z art 13 § 1 KC, osoba, która ukończyła lat trzynaście, może być ubezwłasnowolniona całkowicie, jeżeli wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego rodzaju zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub narkomanii, nie jest w stanie kierować swym postępowaniem.

Wyrok SN z dnia 7.4.1967 r., I CR 559/66:
„Z dyspozycji zdania drugiego art. 12 § 1 KRO wynika (a contrario), że ubezwłasnowolnienie częściowe z powodu choroby psychicznej wzgl. niedorozwoju umysłowego (inaczej niż ubezwłasnowolnienie całkowite por. art. 11 § 1 KRO) nie jest żadnym kryterium ustawowym do oceny zdolności do zawarcia małżeństwa, lecz jest nim choroba psychiczna wzgl. niedorozwój umysłowy”.

7.(N) Zgodnie z KRO, jeżeli między małżonkami obowiązuje ustawowy ustrój majątkowy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:
A.
każdej czynności prawnej prowadzącej do zbycia własności ruchomości,
B. każdej darowizny z majątku wspólnego,
C. każdej czynności prawnej prowadzącej do oddania nieruchomości do używania.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 37 § 1 pkt 1 KRO)
Na podstawie art. 37 § 1 KRO zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:
1) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków;
2) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia prawa rzeczowego, którego przedmiotem jest budynek lub lokal;
3) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia i wydzierżawienia gospodarstwa rolnego lub przedsiębiorstwa;
4) darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych darowizn zwyczajowo przyjętych.
Ważność umowy, która została zawarta przez jednego z małżonków bez wymaganej zgody drugiego, zależy od potwierdzenia umowy przez drugiego małżonka (art. 37 § 2 KRO). Druga strona może wyznaczyć małżonkowi, którego zgoda jest wymagana, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu (art. 37 § 3 KRO). Jednostronna czynność prawna dokonana bez wymaganej zgody drugiego małżonka jest nieważna (art. 37 § 4 KRO). Jeżeli czynność prawna, na której dokonanie zgodę wyraził drugi małżonek doprowadziła do powstania zobowiązania wierzyciel będzie mógł żądać zaspokojenia z majątku wspólnego małżonków na podstawie art. 41 § 1 KRO.

Wyrok SA w Gdańsku z 10.4.2014 r., V ACa 129/14:
 „Umowa (…) zawarta przez małżonka bez zgody drugiego małżonka jest dotknięta sankcją określaną jako bezskuteczność zawieszona. Jest to tzw. czynność prawna niezupełna, zwana też kulejącą (negotium claudicans). Jeżeli małżonek potwierdzi taką umowę, staje się ona ważna już od chwili jej zawarcia (art. 63 § 1 zdanie drugie KC). Potwierdzenie powoduje więc ustanie stanu bezskuteczności zawieszonej, a umowa rodzi wówczas skutek ex tunc, tj. od chwili jej zawarcia. Stan bezskuteczności zawieszonej ustaje również wtedy, gdy małżonek odmówi potwierdzenia lub termin do potwierdzenia upłynie bezskutecznie bądź z innej przyczyny możliwość potwierdzenia ustanie. W tych jednak przypadkach umowa zawarta bez zgody współmałżonka będzie bezwzględnie nieważna od chwili jej zawarcia”.

Wyrok SA w Białymstoku z 21.7.2016 r., I ACa 205/16:
„Zgodnie z treścią art. 37 § 1 pkt 1 KRO zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania »czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków«. Należy przez to rozumieć, że zgoda potrzebna jest także do czynności, które bezpośrednio nie prowadzą do skutków określonych w ustawie, ale są czynnościami wstępnymi, prowadzącymi do zbycia nieruchomości, a więc umowy przedwstępne, niezależnie od formy jej zawarcia”.

Wyrok SA w Szczecinie z 27.4.2016 r., I ACa 1075/15:
„Oddanie głosu przy podejmowaniu uchwały przez organ kolegialny osoby prawnej, lub podobnej organizacji jest jednostronną czynnością prawną – oddanie głosu tylko przez jednego z małżonków, w sytuacji kiedy prawo własności lokalu mieszkalnego i udział w nieruchomości wspólnej objęte są małżeńską wspólnością majątkową, w świetle przepisu art. 37 § 4 KRO, stanowi o nieważności tej czynności”.

8.(N) Zgodnie z KRO, ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej:
A.
nigdy nie może żądać wierzyciel jednego z małżonków,
B. może żądać wierzyciel jednego z małżonków, jeżeli uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków,
C. zawsze może żądać wierzyciel jednego z małżonków.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 52 § 1a KRO)
Z ważnych powodów  każdy z małżonków  może zażądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej. Ustanowienia przez są rozdzielności majątkowej może żądać także wierzyciel jednego z małżonków, jeżeli uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału wspólnego małżonków. Rozdzielność majątkowa powstaje z dniem oznaczonym w wyroku, który ją ustanawia. W wyjątkowych wypadkach sąd może ustalić rozdzielność majątkową z dniem wcześniejszym niż dzień wytoczenia powództwa, w szczególności jeżeli małżonkowie żyli w rozłączeniu. Ustanowienie rozdzielności majątkowej przez sąd na żądanie jednego z małżonków nie wyłącza możliwości zawarcia przez małżonków umowy majątkowej małżeńskiej. Jeżeli rozdzielność majątkowa została ustanowiona na żądanie wierzyciela, małżonkowie mogą zawrzeć umowę po dokonaniu podziału majątku wspólnego lub po uzyskaniu przez wierzyciela zabezpieczenia lub zaspokojenia wierzytelności, lub po upływie trzech lat od ustanowienia rozdzielności (art. 52 KRO). Z żądaniem ustanowienia rozdzielności przez sąd może wystąpić także prokurator.

Wyrok SN z 19.10.1995 r., III CRN 40/95, OSNC 1996, Nr 3, poz 43:
„Czynności procesowe w postaci uznania przez dłużnika (pozwanego) powództwa o zniesienie wspólności ustawowej oraz złożenia przez niego jako współuczestnika postępowania zgodnego wniosku co do sposobu podziału majątku dorobkowego nie podlegają zaskarżeniu przez jego wierzyciela w drodze skargi pauliańskiej (art. 527 i nast. KC)”.

Postanowienie SN z 8.10.2014 r., II CZ 55/14:
„W każdym wypadku orzekając o ustanowieniu rozdzielności majątkowej sąd obowiązany jest z urzędu oznaczyć dzień jej ustanowienia. Wyrok ustanawiający rozdzielność majątkową z dniem późniejszym niż żądany przez powoda zawiera negatywne rozstrzygnięcie co do żądania ustanowienia rozdzielności z datą wcześniejszą, bez potrzeby jednak oddalenia powództwa w tym zakresie. Nie jest to wszak orzekanie ponad żądanie”.

Wyrok SN wyrok z 4.4.2014 r., II CSK 387/13, OSNC 2015/4/46:
„Należy dopuścić, w drodze wyjątku, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, możliwość zastosowania przewidzianej w art. 5 KC konstrukcji nadużycia prawa w sprawach, w których wierzyciel jednego z małżonków dochodzi na podstawie art. 52 § 1a KRO w procesie przeciwko obojgu małżonkom ustanowienia między nimi rozdzielności majątkowej”.

Wyrok SO w Nowym Sączu z 15.10.2013 r., III Ca 464/13:
„Celem powództwa z art. 52 § 1a KRO ma być uzyskanie przez wierzyciela możliwości zaspokojenia jego wierzytelności. Powództwo może być uwzględnione tylko wówczas jeśli wierzyciel uprawdopodobni, że w wyniku podziału majątku wspólnego dłużnika i jego małżonka nastąpi chociażby częściowe zaspokojenie jego wierzytelności. Instytucja z art. 52 § 1a KRO – jako ingerująca w wolność i swobodę małżonków – powinna być stosowana z dużą ostrożnością, a zawarte w tym przepisie przesłanki należy interpretować ściśle, a nie rozszerzająco. W szczególności nie można dopuścić do sytuacji, w której powództwo zostanie wniesione nie w celu zaspokojenia należności wierzyciela, ale szykanowania małżonka bądź też małżonków”.

9.(N) Zgodnie z KRO, jeżeli rodzice przysposobionego wyrazili przed sądem opiekuńczym zgodę na przysposobienie bez wskazania osoby przysposabiającego, rozwiązanie przysposobienia:
A.
nie jest dopuszczalne,
B. jest dopuszczalne z ważnych powodów, na żądanie przysposobionego oraz przysposabiającego,
C. jest dopuszczalne z ważnych powodów, ale tylko na żądanie przysposobionego.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 1251 § 1 KRO)
Nie jest dopuszczalne rozwiązanie przysposobienia, na które rodzice przysposobionego wyrazili przed sądem opiekuńczym zgodę bez wskazania osoby przysposabiającego (art. 1251 § 1 KRO). Takie przysposobienie nie stoi na przeszkodzie ponownemu przysposobieniu za życia przysposabiającego (art. 1251 § 2 KRO). „Przepis art. 125 KRO przewiduje jedynie dwie przesłanki rozwiązania przysposobienia: pozytywną – oznaczoną jako ważne powody i negatywną, tj. dobro małoletniego dziecka. Samodzielne dwie przesłanki niedopuszczalności powództwa o rozwiązanie przysposobienia zawiera ponadto art. 125¹ § 1 KRO (przysposobienie blankietowe) i art. 125 KRO (śmierć strony stosunku przysposobienia za wyjątkiem kontynuowania procesu po śmierci przysposabiającego). Brak zatem podstaw normatywnych do konstruowania kolejnej przesłanki negatywnej w postaci zawinionego rozpadu rodziny, jako następstwa rozkładu związku małżeńskiego i orzeczenia rozwodu z winy żądającego przysposobienia, oraz do usytuowania jej w płaszczyźnie dopuszczalności żądania”[2]. Niedopuszczalność rozwiązania przysposobienia, o którym mowa w art. 1251 KRO, nie oznacza, że niedopuszczalne jest uchylenie orzeczenia o takim przysposobieniu w następstwie skargi o wznowienie postępowania.

10.(K) Zgodnie z KRO, w razie niezłożenia oświadczenia w sprawie nazwiska, które każdy z małżonków będzie nosił po zawarciu małżeństwa:
A.
żona nosi nazwisko męża,
B. każdy z małżonków nosi nazwisko wspólne utworzone z połączenia dotychczasowych nazwisk,
C. każdy z małżonków zachowuje swoje dotychczasowe nazwisko.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 25 § 3 KRO)
O nazwisku, które każdy z małżonków będzie nosił po zawarciu małżeństwa, decyduje jego oświadczenie złożone przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego. Oświadczenie może być złożone bezpośrednio po zawarciu małżeństwa albo przed sporządzeniem przez kierownika urzędu stanu cywilnego zaświadczenia stwierdzającego brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa (art. 25 § 1 KRO). Małżonkowie mogą nosić wspólne nazwisko będące dotychczasowym nazwiskiem jednego z nich. Każdy z małżonków może również zachować swoje dotychczasowe nazwisko albo połączyć z nim dotychczasowe nazwisko drugiego małżonka. Nazwisko utworzone w wyniku połączenia nie może składać się z więcej niż dwóch członów (art. 25 § 2 KRO). W razie niezłożenia oświadczenia w sprawie nazwiska, każdy z małżonków zachowuje swoje dotychczasowe nazwisko (art. 25 § 3 KRO). W konsekwencji możliwe jest pięć następujących sytuacji:

  • w braku oświadczenia małżonkowie pozostaną przy swoich dotychczasowych nazwiskach;
  • żona może zmienić nazwisko na nazwisko męża;
  • mąż może zmienić nazwisko na nazwisko żony;
  • żona może przybrać do swojego nazwiska nazwisko męża;
  • mąż może przybrać do swojego nazwisko żony.

Trzeba też przytoczyć treść art. 59 KRO, zgodnie z którym w ciągu trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu małżonek rozwiedziony, który wskutek zawarcia małżeństwa zmienił swoje dotychczasowe nazwisko, może przez oświadczenie złożone przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego lub konsulem powrócić do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa.

11.(K) Zgodnie z KRO, do majątku wspólnego małżonków pozostających w ustawowym ustroju majątkowym (wspólności ustawowej) należą:
A.
pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
B. prawa autorskie,
C. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 31 § 2 pkt 1 KRO)
Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków (art. 31 § 1 KRO). Do majątku wspólnego należą w szczególności:
1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków;
2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;
3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;
4) kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 963, z późn. zm.) (art. 31 § 2 KRO).

Wyrok są o w Białymstoku z 12.6.2014 r., I ACa 601/13:
„Do rozliczenia konkubinatu nie można stosować ani wprost, ani przez analogię, przepisów z zakresu małżeńskich stosunków majątkowych. W przeciwieństwie bowiem do związku małżeńskiego oraz małżeńskiej wspólności ustawowej, w przypadku konkubinatu z samego faktu wspólnego pożycia stron, prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego, nie wynika domniemanie współwłasności (wspólności) poszczególnych rzeczy”.

12.(K) Zgodnie z KRO, żadne z rodziców nie może reprezentować dziecka:
A.
przy czynnościach prawnych między dziećmi pozostającymi pod ich władzą rodzicielską,
B. przy czynnościach prawnych między dzieckiem a jednym z rodziców, gdy polegają one na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz dziecka,
C. przy czynnościach prawnych dotyczących należnych dziecku od drugiego z rodziców środków utrzymania i wychowania.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 98 § 2 pkt 1 KRO)
Rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka (art. 98 § 1 KRO). Jednakże żadne z rodziców nie może reprezentować dziecka:
1) przy czynnościach prawnych między dziećmi pozostającymi pod ich władzą rodzicielską,  przy czym zakaz ten dotyczy zarówno spraw majątkowych, jak i niemajątkowych.
2) przy czynnościach prawnych między dzieckiem a jednym z rodziców lub jego małżonkiem, chyba że czynność prawna polega na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz dziecka albo że dotyczy należnych dziecku od drugiego z rodziców środków utrzymania i wychowania (art. 98 § 2 KRO). Przepisy art. 98 § 2 KRO stosuje się odpowiednio w postępowaniu przed sądem lub innym organem państwowym (art. 98 § 3 KRO).

13.(A/R) Zgodnie z KPA, organ administracji publicznej przeprowadzi, z urzędu lub na wniosek strony, w toku postępowania rozprawę:
A.
tylko wówczas gdy niezbędne jest zapewnienie stronie czynnego udziału w czynnościach organu administracji publicznej; z czynności tych nie sporządza się protokołu,
B. tylko wówczas gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub z powodu ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy,
C. w każdym przypadku gdy zapewni to przyspieszenie lub uproszczenie postępowania lub gdy wymaga tego przepis prawa.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 89 § 1 KPA)
Organ administracji publicznej przeprowadzi, z urzędu lub na wniosek strony, w toku postępowania rozprawę, w każdym przypadku gdy zapewni to przyspieszenie lub uproszczenie postępowania lub gdy wymaga tego przepis prawa (art. 89 § 1 KPA). Organ powinien przeprowadzić rozprawę, gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron oraz gdy jest to potrzebne dla wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin (art. 89 § 2 KPA).

14.(A/R) Zgodnie z KPA, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w części, organ administracji publicznej:
A.
nie może wydać decyzji o umorzeniu postępowania w tej części,
B. wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w tej części,
C. wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w całości.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 105 § 1 KPA)
„Postępowanie administracyjne staje się bezprzedmiotowe, gdy sprawa, która miała być załatwiona w drodze decyzji albo nie miała charakteru sprawy administracyjnej jeszcze przed datą wszczęcia postępowania, albo utraciła charakter sprawy administracyjnej w toku postępowania administracyjnego”[3]. Jeżeli postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części (art. 105 § 1 KPA). Należy podkreślić, że „przewidziana w art. 105 KPA uzasadniająca umorzenie postępowania tzw. obiektywna bezprzedmiotowość wydawania decyzji nie może być interpretowana rozszerzająco, ograniczając się jedynie do przypadków, w których w świetle prawa materialnego i ustalonego stanu faktycznego zaistnieje brak sprawy administracyjnej mogącej być przedmiotem postępowania”[4].

15.(A/R) Zgodnie z KPA, organ administracji publicznej, który wydał decyzję, wyjaśnia w drodze postanowienia wątpliwości co do treści tej decyzji:
A.
na żądanie organu egzekucyjnego lub strony,
B. wyłącznie na żądanie strony,
C. wyłącznie na żądanie organu egzekucyjnego lub z urzędu.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 113 § 2 KPA)
Artykuł 113 KPA stanowi, że organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach (§ 1). Organ, który wydał decyzję, wyjaśnia w drodze postanowienia na żądanie organu egzekucyjnego lub strony wątpliwości co do treści decyzji (§ 2). Na postanowienie w sprawie sprostowania i wyjaśnienia służy zażalenie (§ 3). „Ustawodawca, wprowadzając w art. 113 KPA pojęcie »błędów pisarskich i rachunkowych«” oraz innych »oczywistych pomyłek«, nie daje jednak ustawowej definicji tych pojęć, w związku z czym, stosując ten przepis, należy mieć na uwadze potoczne znaczenie tych pojęć, a więc takie, jakie jest stosowane w życiu codziennym”[5]. Z kolei potrzeba dokonania wykładni decyzji (art. 113 § 2 KPA) powstaje wówczas, gdy treść decyzji, a w szczególności jej rozstrzygnięcie, budzi wątpliwości interpretacyjne z uwagi na użyte w nim sformułowania. Z pewnością zarówno sprostowanie jak i wykładnia decyzji ani nie może prowadzić do jej merytorycznej zmian[6].

16.(A/R) Zgodnie z KPA, jeżeli strony złożą zgodne oświadczenie o zamiarze zawarcia ugody, a za jej zawarciem przemawia charakter sprawy, przyczyni się to do uproszczenia lub przyspieszenia postępowania i nie sprzeciwia się temu przepis prawa, organ administracji publicznej:
A.
wydaje postanowienie o zawieszeniu postępowania,
B. wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w całości,
C. odroczy wydanie decyzji i wyznaczy stronom termin do zawarcia ugody.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 116 § 1 KPA)
W toku postępowania administracyjnego istnieje możliwość załatwienia sprawy (poza podstawową formą decyzji), także w formie ugody. Możliwość taka jest dopuszczalna, jeżeli przemawia za tym charakter sprawy, przyczyni się to do uproszczenia lub przyspieszenia postępowania i nie sprzeciwia się temu przepis prawa (art. 114 KPA[7]). Organ administracji publicznej odroczy wydanie decyzji i wyznaczy stronom termin do zawarcia ugody, jeżeli złożą one zgodne oświadczenie o zamiarze jej zawarcia (art. 116 § 1 KPA[8]). Ugodę sporządza w formie pisemnej organ decyzji w sprawie (art. 115 KPA).

Do konstytutywnych elementów ugody należą:

  • oznaczenie organu, przed którym została zawarta,
  • data sporządzenia,
  • oznaczenie stron,
  • oznaczenie przedmiotu oraz treść ugody,
  • wzmianka o jej odczytaniu i przyjęciu,
  • podpisy stron,
  • podpis pracownika organu administracji publicznej upoważnionego do sporządzenia ugody (art. 117 § 1 KPA[9]).

Dla wywołania skutków prawnych umowy konieczne jest jej zatwierdzenie (w formie postanowienia) przez organ administracji publicznej, przed którym została zawarta (art. 118 § 1 KPA). Dopiero zatwierdzona ugoda wywiera takie same skutki jak decyzja administracyjna (art. 121 KPA). Natomiast wykonalność ugody powstaje z dniem, w którym postanowienie o jej zatwierdzeniu stało się ostateczne (art. 120 § 1 KPA).

17.(A/R) Zgodnie z KPA, w przypadkach, gdy decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności:
A.
wniesienie odwołania w terminie nie wstrzymuje wykonania decyzji,
B. wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie decyzji,
C. wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie decyzji, chyba że organ odwoławczy w uzasadnionych przypadkach postanowi inaczej.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 130 § 3 pkt 1 KPA)
Przed upływem terminu do wniesienia odwołania decyzja nie ulega wykonaniu (art. 130  § 1 KPA). Wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie decyzji (art. 130 § 2 KPA).

Od zasad wyrażonych w art. 130 § 1 i 2 KPA istnieją trzy wyjątki:
1) w sytuacji nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 108  KPA (art. 130 § 3 pkt 1 KPA);
2) w przypadku, gdy decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu z mocy ustawy (art. 130 § 3 pkt 2 KPA);
3) w przypadku, gdy nieostateczna decyzja jest zgodna z żądaniem wszystkich stron (art. 130 § 4 KPA).

18.(A/R) Zgodnie z KPA, organ administracji publicznej, który wydał decyzję, od której odwołanie wniosły wszystkie strony, może wydać nową decyzję, w której uchyli lub zmieni zaskarżoną decyzję:
A.
jeżeli uzna, że to odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie,
B. w każdym przypadku, gdy uzna, że wymaga tego interes społeczny,
C. w każdym przypadku, gdy uzna, że odwołanie którejkolwiek ze stron zasługuje choćby w części na uwzględnienie.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 132 § 1 KPA)
Zasadą przyjętą przez KPA jest związanie organu wydającego własną decyzją od momentu jej doręczenia lub ogłoszenia (art. 110 KPA). Jednakże jeżeli odwołanie wniosły wszystkie strony, a organ administracji publicznej, który wydał decyzję, uzna, że to odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie, może wydać nową decyzję, w której uchyli lub zmieni zaskarżoną decyzję (art. 132 § 1 KPA). Przepis art. 132 § 1 stosuje się także w przypadku, gdy odwołanie wniosła jedna ze stron, a pozostałe strony wyraziły zgodę na uchylenie lub zmianę decyzji zgodnie z żądaniem odwołania (art. 132 § 2 KPA). Od nowej decyzji służy stronom odwołanie (art. 132 § 3 KPA). Organ administracji publicznej, który wydał decyzję, obowiązany jest przesłać odwołanie wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu w terminie siedmiu dni od dnia, w którym otrzymał odwołanie, jeżeli w tym terminie nie wydał nowej decyzji w myśl art. 132 KPA (art. 133 KPA). „Jeżeli organ, który wydał decyzję zaskarżoną odwołaniem, uzna, że odwołanie tylko w części zasługuje na uwzględnienie, nie może zmienić lub uchylić swej decyzji na podstawie art. 132 KPA, lecz jest obowiązany odwołanie wraz z aktami sprawy przesłać organowi odwoławczemu”[10].

19.(A/R) Zgodnie z KPA, jeżeli przepisy przewidują wydanie decyzji na blankiecie urzędowym, w tym za pomocą środków komunikacji elektronicznej, a istnieją podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji, organ odwoławczy:
A.
uchyla tę decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy,
B. uchyla tę decyzję i umarza postępowanie odwoławcze,
C. uchyla tę decyzję i zobowiązuje organ pierwszej instancji do wydania decyzji o określonej treści.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 138 § 4 KPA)
Zgodnie z art. 127 KPA od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (§ 1). Właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (§ 2). Od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednak strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy; do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji (§ 3). Organ odwoławczy wydaje decyzję, w której:
1) utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo
2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości lub w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo uchylając tę decyzję − umarza postępowanie pierwszej instancji w całości lub w części, albo
3) umarza postępowanie odwoławcze (art. 138 § 1 KPA).
Organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy (art. 138 § 2 KPA[11]). Jeżeli przepisy przewidują wydanie decyzji na blankiecie urzędowym (tj. na dokumencie mającym cechy szczególne), w tym za pomocą środków komunikacji elektronicznej, a istnieją podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji, organ odwoławczy uchyla decyzję i zobowiązuje organ pierwszej instancji do wydania decyzji o określonej treści (art. 138 § 4 KPA).

20.(A/R) Zgodnie z KPA, rozstrzygnięcie w sprawie nieważności postanowienia następuje w drodze:
A.
zarządzenia,
B. decyzji,
C. postanowienia.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 158 § 1 w zw. z art. 126 KPA)
Organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:
1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości;
2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa;
3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną albo sprawy, którą załatwiono milcząco;[12]
4) została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie;
5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały;
6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą;
7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa (art. 156 § 1 KPA).
Rozstrzygnięcie w sprawie nieważności decyzji następuje w drodze decyzji (art. 158 § 1 KPA[13]). Jeżeli nie można stwierdzić nieważności decyzji na skutek okoliczności, o których mowa w art. 156 § 2 KPA, organ administracji publicznej ograniczy się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu których nie stwierdził nieważności decyzji (art. 158  § 2 KPA).

Bibliografia:
Dolecki H. (red.), Sokołowski T. (red.), Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, wyd. II, LEX 2013
Pietrzykowski K. (red.), Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Warszawa 2015
Łaszczyca G., Martysz C., Matan A., Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-103, wyd. III, Warszawa 2010
Łaszczyca G., Martysz C., Matan A., Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom II. Komentarz do art. 104-269, wyd. III, Warszawa 2010

[1]  Zob. post. NSA z 7.6.1983 r., II SA 594/83.
[2]  Wyr. SN z 20.12.2012 r., IV CSK 219/2012, www.sn.pl.
[3]  Wyr. WSA w Krakowie z 2.12.2011 r., I SA/Kr 1492/11, http://orzeczenia.nsa.gov.pl.
[4]  Wyr. SA w Rzeszowie z 13.3.2013 r., III AUa 1261/12, www.orzeczenia.ms.gov.pl.
[5]  Wyr. NSA z 13.3.1998 r., I SA/Lu 1091/96.
[6]  Zob. wyr. NSA z 4.5.1988 r., III SA 1466/87, OSP 1990, z. 11-12, poz. 398; wyr. NSA z 24.9.1999 r., I SA 14/99.
[7]  Na podstawie ustawy z 7.4.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935)  art. 114 KPA  otrzymał brzmienie: „W sprawie, w której toczy się postępowanie administracyjne, strony mogą zawrzeć ugodę, jeżeli charakter sprawy na to pozwala i nie sprzeciwiają się temu przepisy szczególne”.
[8]  Na podstawie ustawy z 7.4.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935)  art. 116 § 1 KPA  otrzymał brzmienie: „Organ administracji publicznej odroczy wydanie decyzji i wyznaczy stronom termin do zawarcia ugody, jeżeli istnieją przesłanki do jej zawarcia, pouczając strony o trybie i skutkach zawarcia ugody”.
[9]  Na podstawie ustawy z 7.4.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935)  art. 117 KPA  otrzymał brzmienie: „§ 1. Ugodę sporządza upoważniony pracownik organu administracji publicznej w formie pisemnej lub dokumentu elektronicznego, na podstawie zgodnych oświadczeń stron. Jeżeli ugoda jest sporządzana w formie pisemnej, oświadczenia składa się przed upoważnionym pracownikiem organu.
1a. Ugoda zawiera:
1) oznaczenie organu administracji publicznej, przed którym ugoda została zawarta, i stron postępowania;
2) datę sporządzenia ugody;
3) przedmiot i treść ugody;
4) podpisy stron oraz podpis upoważnionego pracownika organu administracji publicznej z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego, a jeżeli ugoda została zawarta w formie dokumentu elektronicznego – kwalifikowane podpisy elektroniczne stron oraz upoważnionego pracownika organu administracji publicznej
2. Przed podpisaniem ugody upoważniony pracownik organu administracji publicznej odczytuje stronom jej treść, chyba że ugoda została sporządzona w formie dokumentu elektronicznego. Ugodę włącza się do akt sprawy”.
[10]  Wyr. NSA z 27.3.1985 r., III SA 119/85, ONSA 1985, nr 1, poz. 16.
[11]   Na podstawie ustawy z 7.4.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935) do art. 138 KPA  dodano § 2a i 2b w brzmieniu: „§ 2a. Jeżeli organ pierwszej instancji dokonał w zaskarżonej decyzji błędnej wykładni przepisów prawa, które mogą znaleźć zastosowanie w sprawie, w decyzji, o której mowa w § 2, organ odwoławczy określa także wytyczne w zakresie wykładni tych przepisów.
2b. Przepisu § 2 nie stosuje się w przypadkach, o których mowa w art. 136 § 2 lub 3. Organ odwoławczy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy wydaje decyzję, o której mowa w § 1 albo 4”.
[12]  Punkt 3) dodany na podstawie ustawy z 7.4.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935).
[13]  Na podstawie ustawy z 7.4.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935) art. 158 § 1 KPA otrzymuje brzmienie: „Rozstrzygnięcie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji następuje w drodze decyzji. Przepisów o milczącym załatwieniu sprawy nie stosuje się”.