Aktualności

Kodeks karny – pytania na aplikacje prawnicze z opracowaniem i orzecznictwem

autor: Rafał Maciąg – radca prawny

Pytania pochodzą z egzaminów wstępnych na aplikacje adwokacką/radcowską (A/R) oraz komorniczą (K), które odbyły się 26.9.2020 r.

1. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu:
A. nie podlega karze,
B. popełnia przestępstwo, ale sąd może odstąpić od wymierzenia kary,
C. nie popełnia przestępstwa.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 1 § 3 KK)
Zgodnie z art. 1 KK, odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia (§ 1). Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma (§ 2). Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu (§ 3).

Wyrok SN z 4.11.2002 r., III KK 58/02, K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks karny. Orzecznictwo aplikanta, wyd. 2, C. H. Beck, Warszawa 2017, s. 4:
„Odpowiedzialność karna opiera się na zasadzie winy. Oznacza to, że sprawca czynu zabronionego ponosi odpowiedzialność karną tylko na tyle, na ile można mu postawić zarzut, przy czym skalę tego zarzutu, a więc i zakres odpowiedzialności, wyznaczają zasady subiektywizacji i indywidualizacji”.

2. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, orzekając karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, sąd:
A. zawsze określa rodzaj i typ zakładu karnego, w którym skazany ma odbywać karę,
B. nie może określić rodzaju i typu zakładu karnego, w którym skazany ma odbywać karę,
C. może określić rodzaj i typ zakładu karnego, w którym skazany ma odbywać karę.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 62 KK)
Orzekając karę pozbawienia wolności, sąd może określić rodzaj i typ zakładu karnego, w którym skazany ma odbywać karę, a także orzec system terapeutyczny jej wykonania (art. 62 KK).

Wyrok SA we Wrocławiu z 4.9.2013 r., II AKa 244/13, K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks…, s. 124:
„Mimo prawnych możliwości, choć nie obowiązku, zastosowania środków przewidzianych w art. 62 KK, trzeba dojść do wniosku, że bardziej korzystne, z punktu widzenia interesu oskarżonego i ogólnie pojętego interesu wymiaru sprawiedliwości, będzie rozstrzygnięcie tej kwestii (o rodzaju i typie zakładu karnego, a także skierowaniu skazanego do określonego systemu odbywania kary) w trybie art. 75 i art. 76 § 1 pkt 1 i 2 KKW, czyli aby zadecydowała o tym komisja penitencjarna, w skład której wchodzą funkcjonariusze i pracownicy zakładu karnego”.

Wyrok SA w Gdańsku z 19.9.2012 r., II AKa 289/12, K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks…, s. 124:
„Orzekanie przez sąd w przedmiocie terapeutycznego systemu wykonania kary pozbawienia wolności jest jego prawem, a nie obowiązkiem. Brak orzeczenia o takim systemie kary nie oznacza, że nie będzie ona w tym systemie wykonywana w przyszłości, a jedynie świadczy o tym, iż sąd kwestię tę pozostawił do decyzji komisji penitencjarnej, a więc przesunął ją do etapu postępowania wykonawczego”.

3. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, jeżeli skazany po wydaniu wyroku, którym orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, lecz przed jego uprawomocnieniem się, rażąco narusza porządek prawny, a w  szczególności gdy w tym czasie popełnił przestępstwo, sąd:
A. może zarządzić wykonanie kary,
B. zarządza wykonanie kary,
C. zarządza wykonanie kary wyłącznie na wniosek kuratora.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 75 § 3 KK)
Zgodnie z art. 75 KK, sąd zarządza wykonanie kary, jeżeli skazany w okresie próby popełnił podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania (§ 1). Sąd zarządza wykonanie kary jeżeli skazany za przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkujących wspólnie ze sprawcą w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkujących wspólnie ze sprawcą (§ 1a). Sąd może zarządzić wykonanie kary, jeżeli skazany w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, w szczególności gdy popełnił inne przestępstwo niż określone w § 1, albo jeżeli uchyla się od uiszczenia grzywny, od dozoru, wykonania nałożonych obowiązków lub orzeczonych środków karnych, środków kompensacyjnych lub przepadku (§ 2). Sąd zarządza wykonanie kary, jeżeli okoliczności, o których mowa w § 2, zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego, chyba że przemawiają przeciwko temu szczególne względy (§ 2a). Sąd może zarządzić wykonanie kary, jeżeli skazany po wydaniu wyroku, lecz przed jego uprawomocnieniem się, rażąco narusza porządek prawny, a w szczególności gdy w tym czasie popełnił przestępstwo (§ 3). Zarządzając wykonanie kary w wypadkach, o których mowa w § 2 i 3, sąd może, uwzględniając dotychczasowy przebieg próby, a w szczególności wykonanie nałożonych obowiązków, skrócić orzeczoną karę, nie więcej jednak niż o połowę (§ 3a). Zarządzenie wykonania kary nie może nastąpić później niż w ciągu 6 miesięcy od zakończenia okresu próby (§ 4).

Postanowienie SA w Krakowie z 21.10.2015 r., II AKzw 965/15, K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks…, s. 154:
„Nie każde naruszenie porządku prawnego wymaga zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, ale tylko zachowanie rażące, to jest zawierające znaczny ładunek jego pejoratywności, więc które jest nacechowane jaskrawością czy uporczywością oraz dużym nasileniem złej woli sprawcy. Przed podjęciem decyzji należy przeanalizować zachowanie skazanego polegające na dopuszczeniu się przestępstwa i ocenić, czy było to zachowanie o charakterze incydentalnym i jednorazowym, czy też było przejawem zdezaktualizowania się pozytywnej prognozy kryminologicznej. Było to tym więcej potrzebne, że sąd I instancji nie dostrzegł, iż za przypisane przestępstwo nie alimentacji wymierzono skazanemu karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania, zatem podtrzymano pozytywną prognozę co do zachowania skazanego na wolności”.

Postanowienie SA w Krakowie z 29.5.2015 r., II AKzw 408/15, K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks…, s. 154:
„Popełnienie wykroczenia, choć jest naruszeniem porządku prawnego, nie zawsze jest »rażące« na tyle, by powodować zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności”.

4. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, środkiem zabezpieczającym nie jest:
A. elektroniczna kontrola miejsca pobytu,
B. terapia,
C. nawiązka.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 93a KK)
Środkami zabezpieczającymi są:
1) elektroniczna kontrola miejsca pobytu;
2) terapia;
3) terapia uzależnień;
4) pobyt w zakładzie psychiatrycznym (art. 93a § 1 KK).

Jeżeli ustawa tak stanowi, tytułem środka zabezpieczającego można orzec nakaz i zakazy określone w art. 39 pkt 2-3 KK (art. 93a § 2 KK). Zgodnie z art. 47 KK, w razie skazania sprawcy za umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu albo za inne przestępstwo umyślne, którego skutkiem jest śmierć człowieka, ciężki uszczerbek na zdrowiu, naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, sąd może orzec nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (§ 1). W razie skazania sprawcy za przestępstwo przeciwko środowisku sąd może orzec nawiązkę na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, o którym mowa w art. 400 ustawy z 27.4.2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2020 r. poz. 1219) (§ 2). W przypadkach, o których mowa w art. 44a § 4-6 KK, sąd może orzec nawiązkę w wysokości do 1.000.000 złotych na rzecz pokrzywdzonego lub Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (§ 2a). W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 173, art. 174, art. 177 lub w art. 355 KK, jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę, nawiązki orzeka się na rzecz każdej z nich. Jeśli ustalenie takiej osoby nie jest możliwe, sąd orzeka nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd orzeka nawiązkę w wysokości co najmniej 10.000 złotych (§ 3). W szczególnie uzasadnionych okolicznościach, gdy wymierzona nawiązka powodowałaby dla sprawcy uszczerbek dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny lub gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, sąd może ją wymierzyć w wysokości niższej niż wskazana w § 3 (§ 4). Przepisu § 3 nie stosuje się, jeżeli sąd orzekł obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości wyższej niż 10.000 złotych (§ 5).

5. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, sprawca, wobec którego orzeczono środek zabezpieczający w postaci elektronicznej kontroli miejsca pobytu:
A. może poddać się nieprzerwanej kontroli miejsca swojego pobytu sprawowanej za pomocą urządzeń technicznych, wyjątkowo także za pomocą noszonego nadajnika,
B. może poddać się kontroli miejsca swojego pobytu sprawowanej za pomocą urządzeń technicznych, w tym za pomocą noszonego nadajnika,
C. ma obowiązek poddania się nieprzerwanej kontroli miejsca swojego pobytu sprawowanej za pomocą urządzeń technicznych, w tym noszonego nadajnika.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 93e KK)
Sprawca, wobec którego orzeczono elektroniczną kontrolę miejsca pobytu, ma obowiązek poddania się nieprzerwanej kontroli miejsca swojego pobytu sprawowanej za pomocą urządzeń technicznych, w tym noszonego nadajnika (art. 93e KK).

Zgodnie z art. 43b KKW, dozór elektroniczny jest to kontrola zachowania skazanego przy użyciu środków technicznych (§ 1). System dozoru elektronicznego jest to ogół metod postępowania i środków technicznych służących do wykonywania dozoru elektronicznego (§ 2). W systemie dozoru elektronicznego można kontrolować:
1) przebywanie przez skazanego w określonych dniach tygodnia i godzinach we wskazanym przez sąd miejscu (dozór stacjonarny);
2) bieżące miejsce pobytu skazanego, niezależnie od tego, gdzie skazany przebywa (dozór mobilny);
3) zachowywanie przez skazanego określonej minimalnej odległości od osoby wskazanej przez sąd (dozór zbliżeniowy) (§ 3).

6. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, z chwilą zatarcia skazania:
A. uważa się je za niebyłe; wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych,
B. uważa się je za niebyłe; wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych tylko na wniosek skazanego, wyłącznie w wypadkach, gdy ustawa dopuszcza taką możliwość,
C. uważa się je za niebyłe; wpisu o skazaniu nie usuwa się z rejestru skazanych.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 106 KK)
Z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe; wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych (art. 106 KK). Nie podlega zatarciu skazanie na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, jeżeli pokrzywdzony był małoletnim poniżej lat 15 (art. 106a KK).

Wyrok SN z 19.1.2016 r., V KK 372/15, K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks…, s. 190:
„Zgodnie z treścią art. 106 KK, z chwilą zatarcia skazania, uważa się je za niebyłe. Skutkiem zatarcia skazania jest więc fakt, że za niebyłe uważa się nie tylko skazanie, lecz również samo popełnienie przestępstwa. Oznacza to wprowadzenie fikcji prawnej, że do popełnienia przestępstwa w ogóle nie doszło. W aspekcie pozytywnym od chwili zatarcia skazania prawdziwe – z punktu widzenia porządku prawnego – jest zatem stwierdzenie, że danego przestępstwa nie popełniono”.

Uchwała SN z 28.4.1980 r., VI KZP 5/80, K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks…, s. 190:
„Grzywna orzeczona obok kary pozbawienia wolności w wysokości nieprzekraczającej 2 lat nie stanowi przeszkody do zatarcia skazania na podstawie art. 111 § 2 KK z 1969 r.”

7. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, funkcjonariuszem publicznym nie jest:
A. pracownik międzynarodowego trybunału karnego pełniący wyłącznie czynności usługowe,
B. funkcjonariusz Służby Więziennej,
C. poseł do Parlamentu Europejskiego.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 115 § 13 pkt 9 KK)
Jak stanowi art. 115 § 13 KK, funkcjonariuszem publicznym jest:
1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej;
2) poseł, senator, radny;
2a) poseł do Parlamentu Europejskiego;
3) sędzia, ławnik, prokurator, funkcjonariusz finansowego organu postępowania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, notariusz, komornik, kurator sądowy, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca, osoba orzekająca w organach dyscyplinarnych działających na podstawie ustawy;
4) osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych;
5) osoba będąca pracownikiem organu kontroli państwowej lub organu kontroli samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe;
6) osoba zajmująca kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej;
7) funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej;
8) osoba pełniąca czynną służbę wojskową, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie;
9) pracownik międzynarodowego trybunału karnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe.

8. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, przepisy części ogólnej tego kodeksu:
A. można zastosować do innych ustaw przewidujących odpowiedzialność karną wyłącznie wtedy, gdy ustawy te tak stanowią,
B. nigdy nie mają zastosowania do innych ustaw przewidujących odpowiedzialność karną,
C. stosuje się do innych ustaw przewidujących odpowiedzialność karną, chyba że ustawy te wyraźnie wyłączają ich zastosowanie.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 116 KK)
Przepisy części ogólnej tego kodeksu stosuje się do innych ustaw przewidujących odpowiedzialność karną, chyba że ustawy te wyraźnie wyłączają ich zastosowanie (art. 116 KK).

9. (A/R) Zgodnie z Kodeksem karnym, kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zarażenie, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8; ściganie tego przestępstwa następuje:
A. z oskarżenia prywatnego,
B. niezależnie od tego, czy pokrzywdzony złoży wniosek o ściganie,
C. na wniosek pokrzywdzonego.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 161 § 4 KK)
Zgodnie z art. 161 KK, kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zarażenie, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8 (§ 1). Kto, wiedząc, że jest dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie taką chorobą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 (§ 2). Jeżeli sprawca czynu określonego w § 2 naraża na zarażenie wiele osób, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 (§ 3). Ściganie przestępstwa określonego w § 1 i 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego (§ 4).

Jak zauważa R. Kokot: „Ustawodawca kryminalizuje jedynie świadome narażanie, i to tylko narażanie bezpośrednie, a więc cięższe przypadki wywoływania groźby zakażenia. Trafnie podkreśla się w doktrynie, że przepis art. 161 KK pełni szczególną funkcję polityczno – kryminalną, a jego ratio legis eksponuje potrzebę kształtowania pożądanych postaw wobec prawa do zdrowia innej osoby”[1].

10. (K) Zgodnie z Kodeksem karnym, warunkowe umorzenie postępowania karnego następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od:
A. dnia wydania orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego,
B. uprawomocnienia się orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego,
C. dnia popełnienia czynu zabronionego.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 67 § 1 KK)
Warunkowe umorzenie następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia (art. 67 § 1 KK). Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd może w okresie próby oddać sprawcę pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym (art. 67 § 2 KK). Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę; sąd może nałożyć na sprawcę obowiązki wymienione w art. 72 § 1 pkt 1-3, 5-6b, 7a lub 7b KK, a ponadto orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 KK lub zakaz prowadzenia pojazdów, wymieniony w art. 39 pkt 3 KK, do lat 2. Przepisy art. 72 § 1a i 1b KK stosuje się odpowiednio (art. 67 § 3 KK). Przepis art. 74 KK stosuje się odpowiednio (art. 67 § 4 KK).

Wyrok SN z 3.10.2008 r., III KK 167/08, K. Sala, M. Antas (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks…, s. 138:
„Wyrok, w którym warunkowo umorzono postępowanie karne nie ma charakteru wyroku skazującego, a zatem nie mają do niego zastosowania wymogi ujęte w przepisie art. 413 § 2 KPK. Jeśli jednak dostrzeże się charakter elementów wymienionych w tym przepisie, a które musi zawierać wyrok skazujący, tj. dokładne określenie czynu, jego kwalifikację oraz wymóg wskazania zastosowanej kary i środków karnych, to uwzględniając fakt, iż w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego wymogi te, co oczywiste, nie mogą zostać spełnione, wnioski wykładni systemowej (argumentum a rubrica) prowadzą do jednoznacznego stwierdzenia, że koniecznym »odpowiednikiem« tych elementów, w przypadku instytucji określonej w art. 66 KK, jest wskazanie okresu próby, na jaki następuje umorzenie postępowania (art. 67 § 1 KK)”.

11. (K) Zgodnie z Kodeksem karnym, w razie warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary 25 lat pozbawienia wolności lub dożywotniego pozbawienia wolności okres próby wynosi:
A. 5 lat,
B. 10 lat,
C. 15 lat.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 80 § 3 KK)
W razie warunkowego zwolnienia czas pozostały do odbycia kary stanowi okres próby, który jednak nie może być krótszy niż 2 lata ani dłuższy niż 5 lat (art. 80 § 1 KK). Jeżeli skazanym jest osoba określona w art. 64 § 2 KK, okres próby nie może być krótszy niż 3 lata (art. 80 § 2 KK). W razie warunkowego zwolnienia z kary 25 lat pozbawienia wolności lub dożywotniego pozbawienia wolności okres próby wynosi 10 lat (art. 80 § 3 KK).

12. (K) Zgodnie z Kodeksem karnym, sąd może na wniosek skazanego zarządzić zatarcie skazania już po upływie:
A. 3 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania, jeżeli skazany w tym okresie przestrzegał porządku prawnego, a wymierzona kara pozbawienia wolności nie przekraczała 3 lat,
B. 5 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania, jeżeli skazany w tym okresie przestrzegał porządku prawnego, a wymierzona kara pozbawienia wolności nie przekraczała 3 lat,
C. 5 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania, jeżeli skazany w tym okresie przestrzegał porządku prawnego, a wymierzona kara pozbawienia wolności nie przekraczała 5 lat.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 107 § 2 KK)
Zgodnie z art. 107 KK, w razie skazania na karę pozbawienia wolności wymienioną w art. 32 pkt 3 lub karę 25 lat pozbawienia wolności, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania (§ 1). Sąd może na wniosek skazanego zarządzić zatarcie skazania już po upływie 5 lat, jeżeli skazany w tym okresie przestrzegał porządku prawnego, a wymierzona kara pozbawienia wolności nie przekraczała 3 lat (§ 2). W razie skazania na karę dożywotniego pozbawienia wolności, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od uznania jej za wykonaną, od darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania (§ 3). W razie skazania na karę ograniczenia wolności zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 3 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania (§ 4). W razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania (§ 4a). W razie odstąpienia od wymierzenia kary, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wydania prawomocnego orzeczenia (§ 5). Jeżeli orzeczono środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed jego wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem jego wykonania. Zatarcie skazania nie może nastąpić również przed wykonaniem środka zabezpieczającego (§ 6).

13. (K) Zgodnie z Kodeksem karnym, mieniem wielkiej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza:
A. 1 000 000 złotych,
B. 500 000 złotych,
C. 200 000 złotych.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 115 § 6 KK)
Zgodnie z art. 115 KK, czynem zabronionym jest zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej (§ 1). Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia (§ 2). Przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne (§ 3). Korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego (§ 4). Mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych (§ 5). Mieniem wielkiej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 1.000.000 złotych (§ 6). Przepis § 5 stosuje się odpowiednio do określenia „znaczna szkoda” oraz określenia „wartość lub łączna wartość jest znaczna” (§ 7). Przepis § 6 stosuje się odpowiednio do określenia „szkoda w wielkich rozmiarach” (§ 7a).

Bibliografia:

Stefański R. A. (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. 3, C. H. Beck, Warszawa 2017
Sala K., Antas M. (wybór orzeczeń i opracowanie merytoryczne), Kodeks karny. Orzecznictwo aplikanta, wyd. 2, C. H. Beck, Warszawa 2017

[1] R. Kokot, w: R. A. Stefański (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. 3, C. H. Beck, Warszawa 2017, s. 985.