Zbiór ustaw – pytania na aplikacje prawnicze z opracowaniem i orzecznictwem

 autor: Rafał Maciąg – radca prawny

OrdPU, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawa o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich, KRSU, KSCU, ustawa o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, ustawa o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy – pytania na aplikacje prawnicze z opracowaniem i orzecznictwem

Pytania pochodzą z egzaminów wstępnych na aplikacje: notarialną (N) oraz komorniczą (K), które odbyły się 28.9.2019 r.

1. (N) Zgodnie z ustawą – Ordynacja podatkowa, osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana wyłącznie do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu jest:
A. podatnikiem,
B. płatnikiem,
C. inkasentem.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 9 OrdPU)
Podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu (art. 7 § 1 OrdPU). Ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wymienione w § 1 (art. 7 § 2 OrdPU). Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu (art. 8 OrdPU). Inkasentem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu (art. 9 OrdPU).

Wyrok WSA w Szczecinie z 18.10.2017 r., I SA/Sz 754/17, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/:
„To (…) przepisy prawa podatkowego – a nie umowa – przesądzają, czy dany podmiot prawa (osoba fizyczna, osoba prawna czy jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej) staje się z mocy prawa inkasentem (podatnikiem, płatnikiem). Zatem, jeżeli przepisy prawa podatkowego nałożą na określony podmiot obowiązki, które przesądzają według definicji legalnej zawartej w ustawie – Ordynacja podatkowa o statusie inkasenta (podatnika, płatnika), to podmiot taki staje się inkasentem (podatnikiem, płatnikiem).

Instytucja inkasenta tym się różni od instytucji płatnika, że inkasent nie ma obowiązku obliczenia wysokości podatku przypadającego od podatnika. Wówczas obliczenie podatku należy albo do podatnika, albo do organu podatkowego”.

2. (N) Zgodnie z ustawą – Ordynacja podatkowa, płatnicy i inkasenci obowiązani są przechowywać dokumenty związane z poborem lub inkasem podatków:
A. do końca roku podatkowego, w którym zobowiązanie płatnika lub inkasenta wygasło wskutek wpłaty pobranego podatku,
B. do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania płatnika lub inkasenta,
C. do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatnika, od którego płatnik lub inkasent pobrał podatek.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 32 § 1 OrdPU)
Płatnicy i inkasenci obowiązani są przechowywać dokumenty związane z poborem lub inkasem podatków do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania płatnika lub inkasenta (art. 32 § 1 OrdPU). W razie likwidacji lub rozwiązania osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej podmiot dokonujący likwidacji lub rozwiązania zawiadamia pisemnie właściwy organ podatkowy, nie później niż w ostatnim dniu istnienia osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, o miejscu przechowywania dokumentów związanych z poborem lub inkasem podatku (art. 32 § 1a OrdPU). Po upływie okresu, o którym mowa w § 1, płatnicy i inkasenci obowiązani są przekazać podatnikom dokumenty związane z poborem lub inkasem podatku; dokumenty podlegają zniszczeniu, jeżeli przekazanie ich podatnikowi jest niemożliwe (art. 32 § 2 OrdPU).

3. (N) Zgodnie z ustawą – Ordynacja podatkowa, jeżeli w toku postępowania podatkowego zachodzi uzasadniona obawa niewykonania zobowiązania podatkowego i organ podatkowy wzywa stronę postępowania do złożenia oświadczenia o nieruchomościach oraz prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem hipoteki przymusowej, strona:
A. nie może odmówić złożenia oświadczenia,
B. może odmówić złożenia oświadczenia,
C. może odmówić złożenia oświadczenia tylko wówczas, gdy złożenie oświadczenia mogłoby ją lub jej bliskich narazić na odpowiedzialność karną, karną skarbową albo spowodować naruszenie obowiązku zachowania ustawowo chronionej tajemnicy zawodowej.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 39 § 2 OrdPU)
Zgodnie z art. 39 OrdPU, w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa niewykonania zobowiązania podatkowego, organ podatkowy wzywa stronę postępowania lub kontrolowanego do złożenia oświadczenia o:
1) nieruchomościach oraz prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem hipoteki przymusowej;
2) rzeczach ruchomych oraz zbywalnych prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem zastawu skarbowego (§ 1).

Strona lub kontrolowany mogą odmówić złożenia oświadczenia (§ 2).

Oświadczenie składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania nie podlega niepodanie szacunkowej wartości rzeczy lub praw majątkowych albo podanie wartości nieodpowiadającej rzeczywistej wartości ujawnionych rzeczy lub praw (§ 3). Organ podatkowy jest obowiązany uprzedzić osobę wezwaną o prawie odmowy złożenia tego oświadczenia oraz o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania (§ 4). Minister właściwy do spraw finansów publicznych w celu zapewnienia jednolitości składanych oświadczeń określi, w drodze rozporządzenia, wzór formularza oświadczenia, o którym mowa w § 1, uwzględniając:
1) dane identyfikujące osobę składającą oświadczenie;
2) rodzaj, miejsce położenia i powierzchnię nieruchomości, rodzaj prawa majątkowego, które może być przedmiotem hipoteki przymusowej, miejsce położenia rzeczy, w stosunku do której przysługuje prawo majątkowe, numer księgi wieczystej lub zbioru dokumentów i oznaczenie sądu właściwego do prowadzenia księgi wieczystej lub zbioru dokumentów, stan prawny nieruchomości wraz z ewentualnymi obciążeniami oraz szacunkową wartość nieruchomości lub praw;
3) rodzaj rzeczy ruchomych oraz zbywalnych praw majątkowych, które mogą być przedmiotem zastawu skarbowego, dane identyfikujące te rzeczy lub prawa, ich stan prawny wraz z ewentualnymi obciążeniami oraz szacunkową wartość rzeczy ruchomych lub praw (§ 5).

4. (N) Zgodnie z ustawą – Ordynacja podatkowa, w przypadku złożenia zeznania podatkowego przez podatników podatku od spadków i darowizn, za datę wszczęcia postępowania przyjmuje się:
A. dzień doręczenia stronie postanowienia o wszczęciu postępowania,
B. datę złożenia zeznania podatkowego,
C. dzień zawiadomienia strony o przyjęciu zeznania przez organ podatkowy.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 165 § 8 OrdPU)
Jak stanowi art. 165 OrdPU, postępowanie podatkowe wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu (§ 1). Wszczęcie postępowania z urzędu następuje w formie postanowienia (§ 2). Datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi podatkowemu, z zastrzeżeniem art. 165a OrdPU (§ 3). O wszczęciu postępowania na wniosek jednej ze stron organ podatkowy zawiadamia wszystkie pozostałe osoby będące stroną w sprawie (§ 3a). Datą wszczęcia postępowania na żądanie strony wniesione za pomocą środków komunikacji elektronicznej jest dzień wprowadzenia żądania do systemu teleinformatycznego organu podatkowego (§ 3b). Datą wszczęcia postępowania z urzędu jest dzień doręczenia stronie postanowienia o wszczęciu postępowania (§ 4). Przepisów § 2 i § 4 nie stosuje się do postępowania w sprawie:
1) ustalenia zobowiązań podatkowych, które zgodnie z odrębnymi przepisami ustalane są corocznie, jeżeli stan faktyczny, na podstawie którego ustalono wysokość zobowiązania podatkowego za poprzedni okres, nie uległ zmianie;
2) umorzenia zaległości podatkowych w przypadkach, o których mowa w art. 67d § 1 OrdPU;
3) nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności;
4) zabezpieczenia;
5) zaliczenia wpłaty, nadpłaty lub zwrotu podatku;
6) wstrzymania wykonania decyzji;
7) wygaśnięcia decyzji (§ 5).

W postępowaniu przed organem podatkowym w sprawach dotyczących podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego z tytułu importu towarów, prowadzonym w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości w zgłoszeniu celnym przed zwolnieniem towaru, nie wydaje się postanowienia o wszczęciu postępowania. Za datę wszczęcia postępowania przyjmuje się datę przyjęcia zgłoszenia celnego (§ 6). Organ podatkowy nie wydaje postanowienia o wszczęciu postępowania w przypadku złożenia:
1) zeznania podatkowego przez podatników podatku od spadków i darowizn;
2) informacji przez podatników podatku od nieruchomości, podatku rolnego i podatku leśnego;
3) deklaracji do wymiaru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych;
4) informacji o schemacie podatkowym (§ 7).

W przypadkach wymienionych w § 7 za datę wszczęcia postępowania przyjmuje się odpowiednio datę złożenia zeznania, deklaracji lub informacji (§ 8). Organ podatkowy przekazuje informacje, o których mowa w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2016/679, przy pierwszej czynności skierowanej do strony, chyba że strona posiada te informacje, a ich zakres lub treść nie uległy zmianie (§ 9).

Zgodnie z art. 165a OrdPU, gdy żądanie, o którym mowa w art. 165, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z jakichkolwiek innych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ podatkowy wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Przepis art. 165 § 9 OrdPU stosuje się odpowiednio (§ 1). Na postanowienie, o którym mowa w § 1, służy zażalenie (§ 2).

Uchwała NSA z 18.3.2019 r., I FPS 3/18, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/:
„1. Dla skuteczności zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 70c ustawy z 29.8.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa) zawiadomienie, o którym mowa w tym przepisie należy doręczyć pełnomocnikowi, który został ustanowiony w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym, nawet jeżeli zawiadomienia tego dokonuje organ podatkowy, przed którym nie toczy się żadne postępowanie z udziałem pełnomocnika strony.
2. Uchybienie w realizacji powyższego obowiązku winno być traktowane jako brak ziszczenia się materialnoprawnego skutku przewidzianego w art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej”.

5. (N) Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody przedsiębiorstwa w spadku uznaje się za przychody:
A. z działalności wykonywanej osobiście,
B. z pozarolniczej działalności gospodarczej,
C. z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 7a ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych)
Jak stanowi art. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody przedsiębiorstwa w spadku uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (ust. 1). Powstanie przedsiębiorstwa w spadku nie jest traktowane jako rozpoczęcie działalności gospodarczej (ust. 2). Równoznaczne z likwidacją działalności gospodarczej jest wygaśnięcie:
1) zarządu sukcesyjnego albo
2) uprawnienia do powołania zarządcy sukcesyjnego – w przypadku gdy zarząd sukcesyjny nie został ustanowiony i dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1c ustawy z 13.10.1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (ust. 3).

Przychodami przedsiębiorstwa w spadku są wszystkie przychody związane z działalnością prowadzoną przez to przedsiębiorstwo, w tym w formie spółki cywilnej. Do przychodów zalicza się również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wchodzących w skład przedsiębiorstwa w spadku, niezależnie od tego, kiedy zostały nabyte przez zmarłego przedsiębiorcę, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł. W tym przypadku przepisu art. 14 ust. 2c nie stosuje się (ust. 4). Przedsiębiorstwo w spadku sporządza wykaz składników majątku przedsiębiorstwa w spadku na dzień otwarcia spadku. Wykaz zawiera co najmniej następujące dane: liczbę porządkową, określenie (nazwę) składnika majątku, datę nabycia przez zmarłego przedsiębiorcę składnika majątku, kwotę wydatków poniesionych przez zmarłego przedsiębiorcę na nabycie tego składnika majątku oraz kwotę wydatków poniesionych na jego nabycie zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów, jak również wartość początkową, metodę amortyzacji i sumę odpisów amortyzacyjnych (ust. 5). Urzędem skarbowym właściwym w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym przedsiębiorstwa w spadku jest urząd skarbowy, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym zmarłego przedsiębiorcy wykonuje swoje zadania (ust. 6). Przedsiębiorstwo w spadku może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty poniesione przez zmarłego przedsiębiorcę związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, które zgodnie z ustawą podlegałyby potrąceniu w okresach sprawozdawczych przypadających po śmierci przedsiębiorcy (ust. 7).

Zgodnie z art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są:
1) stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
2) działalność wykonywana osobiście;
3) pozarolnicza działalność gospodarcza;
4) działy specjalne produkcji rolnej;
5) (uchylony)
6) najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
7) kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
8) odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,
d) innych rzeczy,
– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;
8a) działalność prowadzona przez zagraniczną jednostkę kontrolowaną;
8b) niezrealizowane zyski, o których mowa w art. 30da;
9) inne źródła (ust. 1).

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia:
1) na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu – do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy,
2) w formie wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki lub spółdzielni środków obrotowych, środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;
3) składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (ust. 2). Przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie (ust. 3). Przychody z realizacji praw z papierów wartościowych, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z 29.7.2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, lub z pochodnych instrumentów finansowych, uzyskane w następstwie objęcia lub nabycia tych praw jako świadczenie w naturze lub nieodpłatne świadczenie, są zaliczane do tego źródła przychodów, w ramach którego to świadczenie w naturze lub nieodpłatne świadczenie zostało uzyskane (ust. 4). W przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę (ust. 5). W przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej (ust. 6). Nie stanowi nabycia albo odpłatnego zbycia, o których mowa w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, odpowiednio nabycie albo odpłatne zbycie, w drodze działu spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, do wysokości przysługującego podatnikowi udziału w spadku (ust. 7).

6. (K) Zgodnie z ustawą o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich, datą zakończenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich jest dzień:
A. dokonania ostatniej czynności w postępowaniu w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich,
B. sporządzenia protokołu przebiegu tego postępowania,
C. doręczenia stronom protokołu przebiegu tego postępowania.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 40 ust. 4 zd. 1 ustawy z 23.9.2016 r.  o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich)
Artykuł 40 ustawy o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich stanowi, że wynik postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich podmiot uprawniony przedstawia stronom w terminie 90 dni od dnia doręczenia wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich spełniającego wymagania, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 5 (ust. 1). W przypadku sporu szczególnie skomplikowanego termin, o którym mowa w ust. 1, może być przedłużony. O każdym przedłużeniu terminu podmiot uprawniony jest obowiązany zawiadomić strony, wskazując przewidywany termin zakończenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich (ust. 2). Podmiot uprawniony, z uwzględnieniem terminów, o których mowa w ust. 1 i 2, niezwłocznie po dokonaniu ostatniej czynności w postępowaniu w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich sporządza protokół przebiegu tego postępowania, który zawiera co najmniej informację o jego wyniku (ust. 3). Datą zakończenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich jest dzień sporządzenia protokołu przebiegu tego postępowania. Protokół niezwłocznie doręcza się stronom (ust. 4).

7. (K) Zgodnie z ustawą o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, roszczenie Skarbu Państwa o uiszczenie kosztów sądowych przedawnia się:
A. z upływem roku, licząc od dnia wydania orzeczenia nakładającego obowiązek uiszczenia tych kosztów,
B. z upływem trzech lat, licząc od dnia, w którym nastąpiło prawomocne zakończenie sprawy,
C. z upływem roku, licząc od dnia, w którym powstał obowiązek uiszczenia tych kosztów, niezależnie od tego, kiedy wydane zostało orzeczenie stwierdzające obowiązek uiszczenia tych kosztów.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 116 KSCU)
Roszczenie Skarbu Państwa o uiszczenie kosztów sądowych przedawnia się z upływem trzech lat, licząc od dnia, w którym nastąpiło prawomocne zakończenie sprawy (art. 116 KSCU).

Wyrok SO w Warszawie z 24.3.2016 r., XXVI GC 45/15, http://orzeczenia.warszawa.so.gov.pl/:
„Jakkolwiek rację ma powódka wskazując, że art. 116 KSCU stanowi przepis szczególny wobec unormowania instytucji przedawnienia w Księdze I Tytule VI kodeksu cywilnego, to jednak nie można nie zauważyć, że jest to regulacja szczególna co do terminu przedawnienia tych roszczeń oraz ustalania początku jego biegu. Przepisy ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych czy też kodeksu postępowania cywilnego nie wskazują natomiast na okoliczności w jakich bieg przedawnienia nie rozpoczyna się czy też ulega zawieszaniu lub właśnie przerwaniu. Ustawy te zawierają bowiem przede wszystkim normy prawa procesowego a nie materialnoprawne. W ocenie Sądu Okręgowego, jak najbardziej uzasadnione jest sięganie w tym wypadku do przepisów kodeksu cywilnego. Niezasadne jest takie rozumienie art. 116 KSCU w wyniku którego wyłącza się stosowanie przepisów kodeksu cywilnego co do nieuregulowanych w ustawie o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kwestiach związanych z przedawnieniem roszczeń. Nie można również nie zauważyć swoistej niekonsekwencji powódki, która z jednej strony twierdzi, że nie stosuje się do roszczeń z tytułu kosztów sądowych przepisów kodeksu cywilnego, przy czym jednocześnie sama powołuje się na te przepisy (art. 117 KC)”.

8. (K) Zgodnie z ustawą o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, wnioski o rozłożenie na raty lub umorzenie należności sądowych wnosi się do:
A. prezesa sądu właściwego do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji,
B. sądu, który wydał orzeczenie nakładające obowiązek uiszczenia należności sądowych,
C. dyrektora właściwego sądu apelacyjnego.

Prawidłowa odpowiedź: A (art. 124 ust. 1 KSCU)
Zapłata należności Skarbu Państwa z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych oraz grzywien orzeczonych w postępowaniu cywilnym, zwanych dalej „należnościami sądowymi”, może być rozłożona na raty albo umorzona, jeżeli natychmiastowe ich ściągnięcie byłoby połączone z niewspółmiernymi trudnościami lub groziłoby dłużnikowi zbyt ciężkimi skutkami (art. 119 KSCU). Zapłata należności sądowych może być na wniosek dłużnika rozłożona na raty lub odroczona na okres do dwóch lat, a w wyjątkowych wypadkach na okres do trzech lat. Niezapłacenie którejkolwiek raty w terminie powoduje natychmiastową wymagalność pozostałej części należności. Rozłożenie na raty lub odroczenie terminu zapłaty może być cofnięte w razie stwierdzenia, że nie istnieją już okoliczności, które je uzasadniały. Zapłata sumy niższej niż trzykrotna wysokość opłaty podstawowej nie może być rozłożona na raty (art. 120 ust. 1, 2 i 3 KSCU). Należności sądowe mogą być umorzone na wniosek dłużnika w całości albo w części, jeżeli wykazał on, że ze względu na swoją sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów nie jest w stanie ich uiścić, a ściągnięcie należności pociągnęłoby wyjątkowo ciężkie skutki dla niego lub jego rodziny. Do wniosku dłużnik powinien dołączyć oświadczenie, o którym mowa w art. 102 ust. 2 KSCU (art. 121 KSCU). Należności sądowe podlegają umorzeniu na wniosek dłużnika w razie stwierdzenia przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, że w postępowaniu, w którym je zasądzono, naruszono wobec dłużnika Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzoną w Rzymie dnia 4.11.1950 r. (Dz. U. z 1993 r. poz. 284, z późn. zm.) lub Protokoły dodatkowe do tej Konwencji (art. 121a KSCU). Należności sądowe mogą być umorzone w całości albo w części z urzędu, jeżeli ich egzekucja okazała się bezskuteczna, a ponowne jej wszczęcie w późniejszym czasie byłoby bezcelowe (art. 122 KSCU). O rozłożeniu na raty lub umorzeniu należności sądowych orzeczonych w postępowaniu przed sądami powszechnymi oraz przed Sądem Najwyższym rozstrzyga ostatecznie prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji. Uprawnienia te przysługują również kierownikowi ośrodka zamiejscowego sądu lub przewodniczącemu wydziału zamiejscowego sądu (art. 123 KSCU). Wnioski o rozłożenie na raty lub umorzenie należności sądowych wnosi się do prezesa sądu właściwego do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji. Po rozpoznaniu wniosku o rozłożenie na raty lub umorzenie należności sądowych, albo w razie wystąpienia okoliczności dających podstawę do wszczęcia postępowania o umorzenie należności sądowych z urzędu, prezes sądu wydaje stosowne zarządzenie (art. 124 ust. 1 i 2 KSCU). Czynności w sprawach odroczenia lub rozłożenia na raty należności sądowych może – na zarządzenie prezesa sądu rejonowego lub okręgowego – wykonywać referendarz sądowy. Na zarządzenie referendarza przysługuje skarga do sądu (art. 125 KSCU).

9. (K) Zgodnie z ustawą o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, uwzględniając skargę:
A. sąd z urzędu zasądza od strony przeciwnej uiszczoną opłatę od skargi,
B. sąd z urzędu zwraca uiszczoną opłatę od skargi,
C. sąd na wniosek skarżącego dolicza uiszczoną opłatę od skargi do kosztów postępowania w sprawie, której skarga dotyczy.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 17 ust. 3 ustawy z 17.6.2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki)
Skarga podlega stałej opłacie w wysokości 200 złotych. Jeśli skargę wniosło kilka osób, każda z nich uiszcza opłatę oddzielnie; jeżeli została uiszczona jedna opłata bez odpowiedniego wskazania, uznaje się, że wniosła ją osoba wymieniona jako pierwsza w skardze. Uwzględniając lub odrzucając skargę, sąd z urzędu zwraca uiszczoną od niej opłatę (art. 17 ust. 1, 2 i 3 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki).

10. (K) Zgodnie z ustawą o Krajowym Rejestrze Sądowym, jeżeli dane wpisano do Krajowego Rejestru Sądowego niezgodnie ze zgłoszeniem podmiotu lub bez tego zgłoszenia, podmiot ten:
A. zawsze może zasłaniać się wobec wszystkich zarzutem, że dane te nie są prawdziwe,
B. nie może nigdy zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe,
C. nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli zaniedbał wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu.

Prawidłowa odpowiedź: C (art. 17 ust. 2 KRSU)
Domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe (art. 17 ust. 1 KRSU). Jeżeli dane wpisano do Rejestru niezgodnie ze zgłoszeniem podmiotu lub bez tego zgłoszenia, podmiot ten nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli zaniedbał wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu (art. 17 ust. 2 KRSU).

Uchwała SN z 5.12.2008 r., III CZP 124/08, http://www.sn.pl/:
„Osoba trzecia nie może skutecznie podnieść zarzutu nieważności umowy zawartej przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowaną przez odwołanego członka zarządu, który w chwili zawierania umowy był nadal wpisany do rejestru przedsiębiorców”.

Wyrok NSA z 13.5.2016 r., II FSK 998/14, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/:
„Zwrócenia uwagi wymaga, że domniemanie o którym mowa w art. 17 ust. 1 jest to domniemanie podważalne. Wpis do rejestru ma znaczenie dla osób trzecich, ale nie wszystkich, tylko takich które są w dobrej wierze – art. 14 i 17 ww. ustawy. Aby skutecznie powołać się na inne niż dotychczas ujawnione w KRS okoliczności, przedsiębiorca musi wpisać je do KRS i ogłosić”. 

Wyrok SA w Gdańsku z 11.8.2016 r., V ACa 10/16, http://orzeczenia.gdansk.sa.gov.pl/:
„Celem art. 14 i 17 ustawy z 20.8.1997r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1203 ze zm.) jest ochrona osób działających w zaufaniu do wpisu i ogłoszenia o wpisie, a każda czynność prawna dokonana przez osobę ujawnioną jeszcze w rejestrze jako uprawniony piastun osoby prawnej, ale już nieuprawnioną do działania za tę osobę wskutek odwołania ze składu organu nie może być skutecznie podważona. (…) Czynność prawna dokonana w zaufaniu do wpisów zamieszczonych w Krajowym Rejestrze Sądowym jest ważna w relacjach z osobą trzecią, a zatem umowa kredytu podpisana przez odwołanego prezesa zarządu kredytobiorcy figurującego w rejestrze jest ważna, a w konsekwencji ważna jest również umowa poręczenia takiego kredytu”.

11. (K) Zgodnie z ustawą o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy, wniosek o wpis złożony do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej przez osobę, wobec której prawomocnie orzeczono zakaz prowadzenia wszelkiej działalności gospodarczej:
A. jest poprawny,
B. jest niepoprawny,
C. wymaga potwierdzenia przez notariusza.

Prawidłowa odpowiedź: B (art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy z 6.3.2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy)
Zgodnie z art. 10 ustawy o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy, wpis do CEIDG jest dokonywany, jeżeli wniosek jest poprawny (ust. 1).

Wnioskiem niepoprawnym jest wniosek:
1) niezawierający danych podlegających wpisowi zgodnie z art. 5 lub
2) zawierający dane podlegające wpisowi zgodnie z art. 5, niezgodne z przepisami prawa, lub
3) dotyczący działalności nieobjętej przepisami ustawy z 6.3.2018 r. – Prawo przedsiębiorców, lub
4) złożony przez osobę, wobec której prawomocnie orzeczono zakaz prowadzenia wszelkiej działalności gospodarczej, lub
5) dotyczący osoby już wpisanej do CEIDG, lub
6) wraz z którym nie złożono oświadczeń, o których mowa w art. 7, lub
7) niepodpisany, lub
8) złożony przez osobę nieuprawnioną, w tym osobę zagraniczną w rozumieniu przepisów ustawy z 6.3.2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która nie posiada prawa wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie przepisów odrębnych (ust. 2).

Dane zgłaszane we wniosku o zmianę wpisu obejmują dane, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1-4, oraz dane podlegające zmianie (ust. 3). W zakresie danych niepodlegających wpisowi do CEIDG przepisy ust. 2 pkt 1, 2 i 7, ust. 3 i ust. 5-9 oraz art. 8 ust. 3 zdanie drugie stosuje się odpowiednio do żądań, zgłoszeń, wniosków i zmian, o których mowa w art. 6 ust. 3 i 4 (ust. 4). Jeżeli wniosek złożony w sposób, o którym mowa w art. 8 ust. 1, jest niepoprawny, system teleinformatyczny CEIDG informuje niezwłocznie składającego o niepoprawności tego wniosku (ust. 5). Jeżeli wniosek złożony w sposób, o którym mowa w art. 8 ust. 2, jest niepoprawny, organ gminy niezwłocznie wskazuje wnioskodawcy uchybienia oraz wzywa do skorygowania lub uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni roboczych, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Przepis art. 36 stosuje się odpowiednio (ust. 6). Wniosek o wpis do CEIDG składany w sposób, o którym mowa w art. 8 ust. 1, jest opatrzony kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, albo jest podpisany w inny sposób akceptowany przez system CEIDG, umożliwiający jednoznaczną identyfikację osoby składającej wniosek i czasu jego złożenia (ust. 7). Wniosek o wpis do CEIDG składany w sposób, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 1, jest opatrzony własnoręcznym podpisem wnioskodawcy (ust. 8). Wniosek o wpis do CEIDG składany w sposób, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2, jest opatrzony własnoręcznym podpisem wnioskodawcy poświadczonym przez notariusza (ust. 9).